مقدمه
در صنعت خودروسازی آمریکا، دوج و پلیموث با نام موپار (Mopar) شناخته می‌شوند، حال‌آنکه شورولت، پونتیاک و بیوک تحت پرچم جنرال موتورز (GM) قرار می‌گیرند. ولی خودروهای متعلق به برندهای فورد، لینکلن و مرکوری فاقد این‌گونه نام‌گذاری هستند. بیضی سورمه‌ای نماد فورد است، همان‌طور که شورولت به‌صورت یک پاپیون و کرایسلر با لوگوی ستاره پنج پر قابل‌شناسایی است. نبود چنین نام‌گذاری منسجمی برای فورد، لینکلن و مرکوری باعث شده بسیاری افراد خانواده خودروهای عضلانی کلاسیک فورد را از یاد ببرند. ماشین‌هایی که در دوران خود و حتی سال‌های پس از آن، جزو بهترین مدل‌ها بودند و از جنبه‌های مختلف از جمله طراحی، سرعت و شتاب مورد تحسین قرار داشتند. برای زنده کردن نام این ماشین‌ها، ما در این مقاله به معرفی سریع‌ترین خودروهای عضلانی فورد و مرکوری می‌پردازیم.
مدل ۱۹۶۹ فورد موستانگ Boss 429
با حداکثر سرعت: ۱۹۰ کیلومتر بر ساعت
فورد موستانگ باس 429 در انتهای لیست سریع ترین خودروهای عضلانی قرار می‌گیرد و البته دلیل بسیار منطقی برای آن وجود دارد. این محصول به هیچ عنوان برای حضور در میدان مسابقه ساخته نشده است. در آن زمان، فورد مجبور بود ۱۰۰۰ خودروی مجهز به موتور ۴۲۹ را برای استفاده عمومی به تولید برساند تا شرایط همسان‌سازی را برآورده سازد. و این‌گونه بود که سرعت ماشین به حداکثر ۱۱۸ کیلومتر بر ساعت محدود شد. موتور هشت سیلندری موستانگ باس 429 حدود ۳۷۵ اسب بخار نیرو تولید می‌کرد و گشتاور آن ۶۱۰ نیوتن متر بود. از دیگر مشخصات این خودرو می‌توان به گیربکس دستی چهار سرعته و شتاب صفر تا صد ۷.۱ ثانیه‌ای اشاره کرد.
مدل ۱۹۶۹ مرکوری Cyclone Spoiler II
با حداکثر سرعت: ۱۹۳ کیلومتر بر ساعت
مرکوری سایکلون اسپویلر ۲ و فورد تورینو تالادگا، نسخه‌های معمولی‌تر دوج چارجر دایتونا و پلیموث سوپربرد هستند. اسپویلر ۲ دارای طراحی ایرودینامیک بوده و در اصل برای سلطه و پیروزی در مسابقات نسکار ساخته شده است. دماغه نوک‌تیز و اسپویلر نیز برای افزایش سرعت ماشین در نظر گرفته شده بودند. هرچند که این سرعت بسیار بالا چیزی جز دردسر برای فورد نداشت و در نهایت اسپویلر ۲ نیز مانند دایتونا و سوپربرد از نسکار کنار گذاشته شد. شرکت بالاجبار 500 دستگاه از این خودرو را با نوارهای قرمز و آبی‌رنگ برای تردد در خیابان به مردم فروخت. نسخه‌های تولیدی از موتور 351 ci استفاده می‌کردند و فاقد دماغه نوک‌تیز بودند.
مدل ۱۹۶۶ مرکوری Comet Cyclone GT
با حداکثر سرعت: ۱۹۵ کیلومتر بر ساعت
خودروی کامت ابتدا به‌عنوان نسخه جمع‌وجور فورد فالکون وارد بازار شد، اما نسل سوم آن یک خودروی عضلانی با سایز متوسط بود. بعدها تریم سایکلون به یک نام مستقل تبدیل شد و سایکلون GT بهترین و جذاب‌ترین خودروی کامت در آن زمان بود. این محصول به دو جلوپنجره مجزا مجهز شده و ظاهری تهاجمی داشت. موتور خودرو ۳۳۵ اسب بخار قدرت و ۵۸۹ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. به لطف این موتور، سایکلون GT می‌توانست شتاب صفر تا صد را در عرض ۶.۱ ثانیه محقق سازد. کامت سایکلون GT عضلانی‌ترین خودروی ساخته شده توسط خانواده فورد است. این محصول تنها در ۱۳۸۱۲ دستگاه به تولید رسیده و می‌توان گفت هم‌اینک یک ماشین کمیاب و دست‌نیافتنی به‌حساب می‌آید. اما جالب است بدانید این خودرو کلاسیک را می‌توان تنها با قیمت ۱۷ هزار دلار از برخی سراچه‌ها خریداری کرد.
مدل ۱۹۶۹ فورد موستانگ Mach 1
با سرعت حداکثر: ۱۹۶ کیلومتر بر ساعت
ماخ ۱ سریع‌ترین خودروی کارخانه‌ای موستانگ با سرعت محدود و کنترل‌شده است. در واقع سازندگان هیچ‌گاه قصد نداشتند آن را به طور حرفه‌ای به میادین مسابقه بفرستند. این محصول جایگزین مدل‌های GT شد که در آن زمان فروش بالایی نداشتند. هرچند بلافاصله محبوبیت بسیاری به دست آورد. شرکت 72458 دستگاه را در همان سال اول و با موتورهای مختلف به بازار عرضه کرد. نسخه مجهز به موتور کبرا جت ۴۲۸ از همه بهتر بود و می‌توانست نیرویی معادل 335 اسب بخار و گشتاور ۵۹۶ نیوتن متری تولید کند. موتور به گیربکس دستی چهار سرعته متصل بود. موستانگ ماخ ۱ تنها به ۵.۸ ثانیه زمان احتیاج داشت تا از حالت سکون به سرعت صد کیلومتر بر ساعت برسد.
مدل ۱۹۶۴ فورد Farilane Thunderbolt
با حداکثر سرعت: ۲۰۹ کیلومتر بر ساعت
فرلین تاندربولت به‌عنوان یک خودروی عضلانی، نتوانست آن‌طور که باید نظر عموم را به خود جلب کند؛ چراکه فورد تنها 100 دستگاه از آن را وارد بازار کرد. جالب آنکه 51 خودرو به گیربکس‌اتوماتیک و ۴۹ عدد دیگر به گیربکس دستی مجهز بودند. این خودرو یک فرلین معمولی اما با قدرتی ترسناک بود. کاپوت، درب‌ها و گلگیرهای آن با فایبرگلاس و سپر جلوی آن از آلومینیوم ساخته شده بود تا وزن آن کمتر از معمول باشد. موتور 427ci در سایر ماشین‌های فورد عملکرد خوبی داشت؛ اما در تاندربولت، به علت سبکی زیاد، کارایی و پرفورمنس شگفت‌انگیز داشت. در واقع وزن خودرو حتی از استانداردهای NHRA (انجمن ملی هات راد آمریکا) نیز کمتر بود و شرکت باید به‌ناچار سپر فولادی روی آن نصب می‌کرد تا از سبکی آن بکاهد. فرلین تاندربولت 425 اسب بخار نیرو و ۶۵۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد و دارای شتاب صفر تا صد ۴.۷ ثانیه‌ای بود.
مدل ۱۹۶۹ فورد Torino Cobra 428
با حداکثر سرعت: ۲۱۰ کیلومتر بر ساعت
فورد در سال ۱۹۶۸، تورینو را به‌عنوان نسخه ارتقا یافته فیرلین روانه بازار کرد، اما اوضاع در سال ۱۹۶۹ باعرضه نسخه کبرا تغییر پیدا کرد. این ماشین چه از لحاظ پرفورمنس و چه از لحاظ قیمت، به رقیب سرسختی برای پلیموث رود رانر تبدیل شد. موتور 428ci کبراجت ۸ سیلندر ۳۳۵ اسب بخار قدرت داشت و گشتاور آن به ۵۹۷ نیوتن متر می‌رسید. به لطف این نیرو و گشتاور بالا، تورینا کبرا در عرض ۶.۳ ثانیه شتاب صفر تا صد را مدیریت می‌کرد و در نهایت تا ۲۱۰ کیلومتر بر ساعت سرعت می‌گرفت. در مقابل، رود رانر از موتور قدرتمند همی استفاده می‌کرد که می‌توانست در عرض ۵.۸ ثانیه، شتاب صفر تا صد را برای خودرو رقم بزند. البته در رقابت میان پلیموث و فورد، مار خوش‌خط‌وخال شاه کبرا توانست پیروز میدان شود، چون ظاهر و طراحی جذاب‌تری داشت.
مدل ۱۹۷۰ مرکوری Cougar Eliminator
با حداکثر سرعت: ۲۱۰ کیلومتر بر ساعت
کوگر الیمینیتور محصول سال ۱۹۷۰ یکی دیگر از سریع‌ترین خودروهای عضلانی مرکوری به‌حساب می‌آید. طراحی این ماشین شاید به‌پای پلیموث باراکودا و پونتیاک GTO Judge نمی‌رسید، ولی از لحاظ سرعت با آن‌ها برابری می‌کرد. کوگر دارای پلتفرم مشترک با موستانگ بود و چالاک‌تر و قلدرمآبانه‌تر از پونی کار آمریکایی عمل می‌کرد. موتور ۸ سیلندر ۳۳۵ اسب بخاری کوگر الیمینیتور قادر به تولید ۵۹۷ نیوتن متر گشتاور بود که شتاب صفر تا صد ۷.۲ ثانیه‌ای را برای خودرو به ارمغان می‌آورد.
مدل ۱۹۶۹ فورد Thunderbird 429
با حداکثر سرعت: ۲۱۹ کیلومتر بر ساعت
مدل آیکونیک و نمادین تاندربرد، یک کانورتیبل عضلاتی، لوکس و اسپرت شخصی بود که لقب قایق زمینی را به دوش می‌کشید. البته ظاهر این ماشین چندان چنگی به دل نمی‌زد. شاید عجیب به نظر برسد، ولی موفقیت چشمگیر دوج چارجر باعث کاهش فروش تاندربرد شد و فورد تصمیم گرفت با اشاره به موتور 429ci نظر مشتریان را به خود جلب کند. این موتور ۳۶۰ اسب بخار قدرت و ۶۵۱ نیوتن متر گشتاور داشت و به گیربکس ۳سرعته اتوماتیک مجهز بود. علی‌رغم گشتاور بالا، قایق زمینی فورد در عرض ۸.۶ ثانیه از صفر به‌سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسید. نام‌گذاری جدید تاندربرد نتوانست تأثیر خاصی در فروش خودرو بگذارد، مخصوصاً اوضاع در سال ۱۹۷۱ به دلیل تغییر سلیقه مشتریان بدتر شد. برخی بر این باورند که شاید ترکیب ویژگی‌های لوکس و پرفورمنس در زمان عرضه یک مزیت عالی به‌حساب می‌آمد، ولی باگذشت زمان از مُد افتاد.
مدل ۱۹۶۶ فورد Galaxie 500 7 Litre
با حداکثر سرعت: ۲۴۱ کیلومتر بر ساعت
گلکسی ۵۰۰ یک کروزر فول‌سایز و جذاب بود که فورد آن را برای رقابت با شورولت ایمپالا ساخت. زمانی که عصر خودروهای عضلانی کلاسیک با GTO آغاز شد، فورد ویژگی عضلانی بودن را به خط تولید محصولات خود اضافه کرد و در سال ۱۹۶۶، خودرو گلکسی 500 7 Litre به عرضه درآمد. حدود ۳۴۵ اسب بخار قدرت و ۶۲۲ نیوتن متر گشتاور، خروجی موتور ۸ سیلندر این ماشین هیکلی بود. احتمالاً متوجه غلط املایی واژه Litre شده‌اید. گفته می‌شود فورد با ذهنیت استفاده از گلکسی ۵۰۰ هفت لیتر در مسابقات لمانز، از کلمه Liter استفاده کرده است. البته شتاب صفر تا صد خودرو حدود ۸.۸ ثانیه بود.
مدل ۱۹۷۰ فورد Torino Cobra
با حداکثر سرعت: ۲۴۱ کیلومتر بر ساعت
گلکسی ۵۰۰ هفت لیتر و مدل ۱۹۷۰ تورینو کبرا به طور مشترک در جایگاه اول لیست سریع‌ترین خودروهای عضلانی فورد در تمام ادوار نشسته‌اند. مدل ۱۹۷۰ تورینو کبرا نسل کاملاً جدیدی نسبت به تورینو کبرا متعلق به سال قبل بود و تفاوت‌های متعددی با مدل ۱۹۶۹ داشت. به طور خاص، مدل ۱۹۷۰ عملکرد بهتری را از خود نشان داده و می‌توانست تا ۲۴۱ کیلومتر بر ساعت سرعت بگیرد. موتور 429ci خودرو ۳۷۰ اسب بخار قدرت و ۶۱۰ نیوتن متر گشتاور داشت و شتاب صفر تا صد ۵.۸ ثانیه‌ای را برای ماسل‌کار فورد رقم می‌زد. به‌عنوان نسل دوم تورینو، کبرا از طراحی جعبه‌ای درآمد و با عرض بیشتر و ارتفاع کمتر، ظاهر جذاب‌تری به خود گرفت.
دیدگاهتان را بنویسید