جئو جنرال موتورز، برندی که تنها ۸ سال در بازار حضور داشت

شرکت جنرال موتورز در طول سال‌ها، زیرمجموعه خودرویی بی‌شماری از برندها و زیربرندهای مختلف را در خود جای داده است. در حالی که برخی از آن‌ها مانند شورولت تا به امروز باقی مانده‌اند، بسیاری از نشان‌های کوچک‌تر به فراموشی سپرده شده‌اند. یکی از این برندها، با نام جئو شناخته می‌شود که ماحصل سرمایه‌گذاری مشترک بین جنرال موتورز و گروهی از تولیدکنندگان ژاپنی بوده و تنها هشت سال دوام آورد. خودروهای جئو جنرال موتورز در طول این هشت سال شامل ۵ مدل می‌شود که در ادامه به معرفی آن‌ها می‌پردازیم.

در تلاش برای حفظ جایگاه خود در بازاری که هرچه بیشتر با خودروهای وارداتی پر می‌شد، جنرال موتورز تصمیم گرفت با چندین سازنده ژاپنی که در حال کسب موقعیت قوی‌تری در ایالات متحده بودند، همکاری کند. حاصل این همکاری، برند جئو بود که نسخه ریبج‌شده مدل‌های تویوتا، سوزوکی و ایسوزو را در دسترس مشتریان آمریکایی قرار می‌داد. ایده این بود که حضور برجسته و شهرت برند جنرال موتورز با قابلیت اطمینان و کیفیت برندهای ژاپنی تلفیق شود.

با این حال، نتیجه مطابق انتظار پیش نرفت. برند جئو در سال ۱۹۸۹ تأسیس شد، اما تنها پنج مدل را پیش از برچیدگی در سال ۱۹۹۷ روانه بازار کرد. فضای صنعت خودرو تغییر کرده بود و دیگر جایی برای جئو در بازار یا در فهرست برندهای جنرال موتورز وجود نداشت. با ایستگاه در معرفی خودروهای جئو جنرال موتورز همراه باشید.

جئو Metro (سوزوکی سوئیفت)

خودروی کوچک و مقرون ‌به‌صرفه جئو مترو بر اساس نسل اول سوزوکی سوئیفت توسعه یافت. نسخه اولیه مترو که بین سال‌های ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۴ به فروش می‌رسید، در سه نوع بدنه هاچبک سه‌در، هاچبک پنج‌در و کانورتیبل روانه بازار ایالات متحده شد. کانادا نیز نسخه سدان چهاردر را دریافت کرد. نسل اول مترو مجهز به موتور ۱ لیتری سه سیلندر با قدرت ۵۵ اسب‌بخار بود. گیربکس ۵ سرعته دستی یا ۳ سرعته اتوماتیک مسئولیت انتقال قوای محرکه را بر عهده داشت. مدل کانورتیبل تنها بین سال‌های ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۳ به تولید رسید و نخستین نسخه مترویی بود که از کیسه هوا استفاده می‌کرد.

نسل دوم مترو در سال ۱۹۹۵ معرفی شد و تنها دو سال دوام آورد، چون برند جئو جنرال موتورز در سال ۱۹۹۷ برای همیشه تعطیل شد. پس از آن، جئو به دست شورولت افتاد و برند مترو به شورولت تغییر یافت. پایه فنی شورولت مترو از نسل دوم سوزوکی سوئیفت به ارث رسیده بود.

مترو جدید چندین ویژگی طراحی از نسل قبلی خود را حفظ کرد، اما در عین حال برخی المان‌های طراحی از شورولت کاوالیر بزرگ‌تر را نیز به کار گرفت. نسل دوم مترو همچنین با یک گزینه موتور اضافی عرضه شد؛ یک موتور چهار سیلندر خطی ۱.۳ لیتری که بسته به سطح تریم بین ۷۰ تا ۷۹ اسب بخار قدرت به وجود می‌آورد. موتور سه سیلندر کماکان در دسترس بود.

همتای مترو، یعنی سوزوکی سوئیفت نیز بین سال‌های ۱۹۸۳ تا ۱۹۸۸ در بازار ژاپن عرضه می‌شد، اما در بازار محلی با نام سوزوکی کالتوس (Cultus) شناخته می‌شد. در سایر مناطق جهان، این خودرو تحت نام‌های بسیار متنوعی به عرضه درآمد و در بسیاری از موارد، سال‌های بیشتری در بازار باقی ماند. پس از توقف تولید، نام سوئیفت به یک مدل مستقل و معروف‌تر اختصاص یافت که تا به امروز روی خط تولید قرار دارد.

مشخصات جئو مترو

جئو Prizm (تویوتا کرولا)

یکی دیگر از خودروهای جئو جنرال موتور به نام پریزم، درواقع نسخه ریبج‌شده تویوتا اسپرینتر (Sprinter) بود. مدلی مشابه کرولا که هرگز در آمریکای شمالی فروخته نشد. پریزم از سال ۱۹۸۹ تا ۲۰۰۲ در سه نسل مختلف در بازار حضور داشت. با این حال، تنها دو نسل اول تحت برند جئو جنرال موتور فروخته شدند و نسل سوم در سال ۱۹۹۸ در سبد محصولات شورولت قرار گرفت.

نسل اول پریزم در دو طرح سدان چهاردر و هاچبک پنج‌در عرضه می‌شد. این نسل شامل سه سطح تریم پایه، GSi و LSi بود. یک پیشرانه ۱.۶ لیتری چهار سیلندر، قوای محرکه خودرو را تأمین می‌کرد که بسته به سطح تریم، بین ۱۰۲ تا ۱۳۰ اسب بخار قدرت داشت. گزینه‌های گیربکس شامل یک نمونه پنج‌ سرعته دستی، یک نمونه سه ‌سرعته اتوماتیک و یک نمونه چهار سرعته اتوماتیک می‌شدند.

نسل دوم پریزم جئو جنرال موتور محصول سال ۱۹۹۲ بوده و از مدل سال ۱۹۹۳ به فروش رسید. این نسل با خطوط منحنی‌تر، استایل به‌روزتری به خود گرفت و تنها در دو تریم پایه و LSi قابل دسترس بود. در حالی که موتور ۱.۶ لیتری در خط تولید باقی ماند، مشتری تریم LSi‌ می‌توانست ماشین خود را با موتور ۱.۸ لیتری سفارش دهد.

مشخصات جئو پریزم

جئو Spectrum (ایسوزو جیمنی)

جئو اسپکتروم یک خودروی کامپکت با عمر کوتاه بود که تنها در مدل ۱۹۸۹ در دسترس مشتریان قرار گرفت. این مدل بر پایه نسل دوم ایسوزو جیمنی (Gemini) ساخته شد که چهار سال از عرضه آن گذشته بود. در بین سال‌های ۱۹۸۵ تا ۱۹۸۸، جیمنی با برند شورولت به فروش می‌رسید.

پیش از پیوستن به برند تازه‌تأسیس جئو، ایسوزو جیمنی تحت برند شورولت نیز برای مدل‌های ۱۹۸۵ تا ۱۹۸۸ به فروش می‌رسید. ناگفته نماند که نسخه دیگری از این ماشین نیز با نام I-Mark و تحت برند اصلی ایسوزو در بازار ایالات متحده یافت می‌شد.

اسپکتروم در دو بدنه هاچبک سه‌در و سدان چهاردر به عرضه درآمد. در حالی که خط تولید گسترده‌تر ایسوزو جیمنی شامل چندین پیشرانه چهار سیلندر خطی تنفس طبیعی، توربوشارژ و دیزل بود، اسپکتروم تنها به یک نمونه چهار سیلندر خطی ۱.۵ لیتری تنفس طبیعی مجهز بود که ۷۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. این موتور با یک گیربکس سه ‌سرعته اتوماتیک جفت شده بود.

ایسوزو جیمنی در مقایسه با مدل عرضه‌شده تحت برند جئو جنرال موتورز ماندگاری بسیار طولانی‌تری در بازار داشت. این خودرو بین سال‌های ۱۹۷۴ تا ۲۰۰۰ در پنج نسل مختلف عرضه شد. نسل دوم جیمنی بین سال‌های ۱۹۸۵ تا ۱۹۹۰ توسط جورجتو جوجارو، طراح افسانه‌ای ایتالیایی ساخته شده و به فروش ‌رسید. جیمنی، طیفی از موتورهای ۱.۳ تا ۱.۶ لیتری و گیربکس‌های سه ‌سرعته اتوماتیک، پنج ‌سرعته دستی و  پنج ‌سرعته نیمه اتوماتیک NAVi5 را ارائه می‌داد.

مشخصات جئو اسپکتروم

جئو Storm (ایسوزو ایمپالس)

خودروی دیگری که برند جئو جنرال موتورز روی بدنه آن به چشم می‌خورد، استورم نام داشت. استورم به عنوان یک ماشین اسپرت کامپکت و جمع و جور، با هدف ارائه لذت رانندگی مقرون‌ به‌صرفه طراحی شد. این مدل در سال ۱۹۹۰ به عنوان نسخه ریبج‌شده نسل دوم ایسوزو ایمپالس، و در دو کالبد هاچبک سه در و لیفت‌بک سه در وارد بازار شد.

جئو دو پیشرانه را برای استورم در نظر گرفته بود؛ یک موتور چهار سیلندر خطی ۱.۶ لیتری (با میل‌بادامک سربار تکی یا دوگانه) و یک موتور چهار سیلندر خطی ۱.۸ لیتری. مدل پایه ۹۵ اسب ‌بخار قدرت تولید می‌کرد، در حالی که قدرتمندترین نسخه استورم با ۱۴۰ اسب ‌بخار در جاده جولان می‌داد. گیربکس‌های پنج ‌سرعته دستی، سه ‌سرعته اتوماتیک و چهار سرعته اتوماتیک، گزینه‌های قابل دسترس برای استورم بودند.

مدل پایه استورم جئو جنرال موتورز یعنی نسل دوم ایسوزو ایمپالس، در ژاپن با نام ایسوزو پیازا (Piazza) به فروش می‌رسید. همچنین به مدت سه سال، استورم در کانادا با نام آسونا سانفایر (Sunfire) عرضه می‌شد. برند آسونا (Asuna) رقیب کانادایی جئو به حساب می‌آمد که به طور مشابه، طول عمر چندانی نداشت.

ایمپالس شامل قابلیت‌های فراوانی بود، ولی اکثر آن‌ها به استورم منتقل نشد. مثال، ایمپالس از سیستم تعلیق تنظیم‌شده توسط لوتوس برخوردار بود که با کمک‌فنرهای نرم‌تر، دمپرهای سفت‌تر و میله‌های شناور بزرگ‌تر، کیفیت سواری و عملکرد بهتری ارائه می‌داد. ایمپالس با سیستم چهارچرخ محرک و پیشرانه توربوشارژ نیز به عرضه درآمد، ولی هیچ‌یک از این دو ویژگی هرگز برای استورم معرفی نشدند.

مشخصات جئو استورم

جئو Tracker (سوزوکی سایدکیک)

ترکر به عنوان آخرین محصول جئو جنرال موتورز در لیست، در سال ۱۹۸۹ در بدنه شاسی‌بلند وارد بازار شد. ترکر، نسخه ریبج‌شده سوزوکی سایدکیک بود و شرکت آمریکایی آن را به عنوان یک شاسی‌بلند اقتصادی چهارچرخ محرک معرفی کرد. ترکر نخست در دو استایل بدنه سقف پارچه‌ای دودر و سقف فلزی دودر به عرضه درآمد. ولی در سال ۱۹۹۶، جئو نسخه چهاردر را جایگزین نسخه سقف فلزی دودر کرد.

جئو ترکر قدرت خود را مدیون یک پیشرانه چهارسیلندر خطی ۱.۶ لیتری بود که در ابتدا ۸۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد، هرچند بعدها قوای محرکه به ۹۶ اسب بخار افزایش یافت. مشتری می‌توانست یکی از گیربکس‌های پنج سرعته دستی، سه سرعته اتوماتیک یا چهار سرعته اتوماتیک را برای خودرو انتخاب کند. گیربکس پنج سرعته دستی تنها بین سال‌های ۱۸۹۸ تا ۱۹۹۰ در دسترس بود و نمونه‌های اتوماتیک از سال ۱۹۹۰ به خط تولید اضافه شدند.

در ژاپن، ترکر/سایدکیک با نام سوزوکی اسکودو (Skudu) شناخته می‌شد. این ماشین به اندازه‌ای موفق عمل کرده که نام آن تا به امروز نیز در خط تولید سوزوکی باقی مانده است. در سال ۱۹۹۹، نسل دوم ترکر به بازار آمد که دیگر ارتباطی با سایدکیک نداشت. در این مقطع، برند جئو جنرال موتورز منحل شده بود و مشابه نمونه‌های قبلی، این خودرو به شورولت ترکر تبدیل شد. تولید ترکر تا سال ۲۰۰۴ ادامه یافت و در برخی مناطق خارج از آمریکای شمالی تا سال ۲۰۱۷ نیز به حیات خود ادامه داد.

مشخصات جئو ترکر