معرفی خودروهای ژاپنی که مورد کم‌لطفی قرار گرفتند

مقدمه

وقتی صحبت از خودروهای ژاپنی به میان می‌آید، ذهن مخاطبین معمولاً به سمت مدل‌هایی مثل تویوتا سوپرا، اسکای لاین GT-R یا هوندا NSX پر می‌کشد. هر یک از این خودروها در زمان رونق اقتصادی ژاپن پا به عرصه وجود گذاشتند و باعث شدند برندهای ژاپنی در سطح جهان به شهرت خاصی دست پیدا کنند. بااین‌حال در همان زمان، مدل‌های ارزشمند دیگری نیز ساخته شدند که مورد کم‌لطفی بسیاری قرار گرفتند. در این مقاله شما را با بهترین خودروهای ژاپنی آشنا می‌کنیم که در سایه همتایان افسانه‌ای خود، نادیده گرفته شدند.

نیسان Gloria/ اینفینیتی M45

اگرچه امروزه نیسان به تولید خودروهای میان‌رده و اقتصادی معروف روی آورده و در این حوزه به شهرت بسیاری دست‌یافته است، ولی مدل‌های قدرتمند و پرفورمنس این برند ژاپنی همیشه طرف‌داران بسیاری داشته و دارند. بااین‌وجود، نیسان گلوریا که در آمریکای شمالی با نام اینفینیتی M45 شناخته می‌شود، یک سدان لوکس متعلق به سال ۱۹۹۹ است که به‌سختی در زیر رادار خودرو دوستان سوسو می‌زند. البته این ماشین، نسل یازدهم گلوریایی است که در سال ۱۹۵۹ روانه بازار شد. گلوریا دارای ویژگی‌های جالب فراوانی در زیر بدنه ساده و بی‌ادعای سدان خود بود و با چند پیشرانه متفاوت در دسترس مشتریان قرار گرفت. موتور RB25 DET به‌عنوان پرطرف‌دارترین گزینه، ۲۶۰ اسب بخار قدرت و ۳۲۴ نیوتن متر گشتاور داشت. این موتور نیروی خود را از طریق گیربکس ۴سرعته اتوماتیک به سمت چهارچرخ هدایت می‌کرد و همین موضوع، شتاب ماشین را کاهش می‌داد. البته گلوریا یا همان اینفینیتی M45 در آمریکای شمالی به موتور ۴.۵ لیتری ۸ سیلندر ۳۴۴ اسب بخاری و گیربکس ۵سرعته دستی مجهز بود و می‌توانست شتاب صفر تا صد را در مدت‌زمان ۵.۵ ثانیه برآورده سازد.

میتسوبیشی GTO/ 3000 GT

زمانی که میتسوبیشی GTO در سال ۱۹۹۰ به عرضه درآمد، یکی از پیشرفته‌ترین خودروهای اسپرت زمان خود بود. این خودرو در آمریکای شمالی و اروپا با نام 3000 GT و دوج Stealth شناخته و فروخته می‌شد. میتسوبیشی GTO یک ماشین دو دیفرانسیل با فرمان‌پذیری چهارچرخ و آئرودینامیک عالی بود که چراغ‌های جلو به سبک پاپ‌آپ داشت. این ماشین از موتور ۳ لیتری ۶ سیلندر 6G72 استفاده می‌کرد که درعین‌حال، بهترین و بدترین ویژگی آن به‌حساب می‌آمد، چون به طور عرضی در قسمت جلو جاسازی شده بود. این پیکربندی بیشتر برای خودروهای اقتصادی به کار می‌رفت تا ماشین‌های اسپرت. به‌هرحال، موتور ۶ سیلندر GTO حدود ۳۲۶ اسب بخار قدرت و ۴۲۷ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد و در مدت‌زمان کوتاه ۵.۵ ثانیه از صفر به‌سرعت صد کیلومتر در ساعت دست پیدا کند. به همین خاطر، GT 3000 به‌راحتی رقبایی همچون مزدا RX-7 و نیسان 300ZX را به چالش می‌کشید.

سوبارو SVX

شاید فکر کنید BRZ، تنها کوپه اسپرت دو درب سوبارو است، ولی بد نیست بدانید بین سال‌های ۱۹۹۱ الی ۱۹۹۶، یک کوپه جذاب دیگر نیز توسط این شرکت ژاپنی تولید شد که SVX نام دارد. این خودرو نخستین‌بار در قالب یک کانسپت در سال ۱۹۸۹ رونمایی شد که طراحی آن را جورجتو جوجاروی ایتالیایی از شرکت ItalDesign بر عهده داشت. طراحی پنجره در پنجره، برجسته‌ترین ویژگی سوبارو SVX به‌حساب می‌آمد و ضریب کشش ۰.۲۹ نیز از دیگر مشخصات تحسین‌برانگیز خودرو بود. در زیر کاپوت کوپه دو درب ژاپنی، موتور ۳.۳ لیتری ۶ سیلندر EG33 قرار داشت که قدرت و گشتاور آن به ترتیب به ۲۵۰ اسب بخار و ۲۹۴ نیوتن متر می‌رسید. به دلیل استفاده از گیربکس ۴سرعته اتوماتیک، SVX خودروی چندان چابکی نبود و شتاب صفر تا صد را در مدت‌زمان ۷.۲ ثانیه مدیریت می‌کرد. بااین‌وجود، سوبارو SVX را می‌توان در دسته بهترین خودروهای ژاپنی قرارداد که مستحق تمجید و لطف بیشتری از سوی بازار بودند.

تویوتا Celica SS III

نسل ششم سلیکا در سال ۱۹۹۳ و در مدل‌های مختلف عرضه شد. شاید معروف‌ترین و پرطرف‌دارترین سلیکا، مدل مسابقه‌ای GT-Four باشد، اما نسخه نه‌چندان معروف‌تری از سلیکا نیز وجود دارد که می‌توان آن را در سطح هوندا اینتگرای افسانه‌ای دانست. این ماشین جذاب ژاپنی که مورد کم‌لطفی بازار قرار گرفته، سلیکا SS III نام دارد. کلمه SS مخفف عبارت «Super Strut» است. این پکیج که نخستین‌بار نیز برای سلیکا عرضه شده، ویژگی‌هایی همچون تعلیق بهبودیافته و شاسی محکم را به خودرو اضافه می‌کند. سلیکا SS III قوی‌ترین مدل به شمار می‌آید که از نسخه BEAMS موتور 3S-GE استفاده می‌کند. بالای این موتور ۲ لیتری تنفس طبیعی خاص با قرمز رنگ‌آمیزی شده است. حدود ۲۰۰ اسب بخار قدرت و ۲۰۵ نیوتن متر گشتاور موتور از طریق گیربکس ۵سرعته دستی به چرخ‌های جلو وارد شده و امکان شتاب‌گیری صفر تا صد ۶.۵ ثانیه‌ای را برای خودرو فراهم می‌آورد. در ژاپن، نسخه کانورتیبل سلیکا SS III (با سقف قابل‌برداشت) نیز در دسترس خریداران قرار داشت.

میتسوبیشی Starion

میتسوبیشی پیش از تولید GTO/3000 GT، یک‌بار دیگر نیز با شرکت کرایسلر همکاری کرده بود تا محصولات خود را روانه بازار آمریکای شمالی کند. استاریون بین سال‌های ۱۹۸۲ الی ۱۹۹۰ تولید شده و با نام‌های کرایسلر کانکوئست و پلیموث کانکوئست به فروش رسید. این کوپه دو درب ژاپنی طراحی شبیه به مدل‌های اولیه مزدا RX-7 داشت که به نوبه خود از پورشه ۹۲۴ و پورشه ۹۴۴ الهام گرفته بودند. همانند این خودروها، استاریون نیز با پیشرانه‌های مختلف ۴ سیلندر به عرضه درآمد که حجم آن‌ها بین ۲ الی ۲.۶ لیتر بود. به لطف فناوری توربوشارژ، پیشرانه استاندارد می‌توانست ۱۹۷ اسب بخار قدرت و ۳۱۴ نیوتن متر گشتاور تولید کرده و شتاب صفر تا صد ۶.۶ ثانیه‌ای را برای خودرو رقم بزند. قوی‌ترین نسخه استاریون با پسوند GSR-V بین سال‌های ۱۹۸۴ و ۱۹۸۷ تنها در ژاپن در دسترس خریداران قرار گرفت.

سوزوکی Cappuccino

سوزوکی کاپوچینو یکی از نخستین خودروهای متعلق به مجموعه Kei بود. این مجموعه شامل ماشین‌های ساب‌کامپکت (کوچک) می‌شود که حجم موتور آن‌ها حداکثر به ۶۶۰ سی‌سی می‌رسد. کاپوچینو ۳۲۹۵ میلی‌متر طول و ۱۳۹۵ میلی‌متر عرض دارد و می‌توان آن را نسخه کوچک‌شده‌ای از مزدا میاتا NB در نظر گرفت. بر خلاف مدل‌های اول که به موتور F6A مجهز بودند، مدل‌های جدیدتر کاپوچینو از موتور K6A مجهز به زنجیر تایم استفاده می‌کردند که با فناوری توربوشارژ و خنک‌کننده تقویت شده و ۶۳ اسب بخار قدرت و ۸۵ نیوتن متر گشتاور داشتند. این قوای محرکه از طریق گیربکس ۵سرعته دستی یا ۳سرعته اتوماتیک به چرخ‌های عقب وارد می‌شد. این سوزوکی کوچک حدود ۷۲۵ کیلوگرم وزن داشت و علی‌رغم موتور نه‌چندان قدرتمند خود می‌توانست در عرض ۸.۴ ثانیه از حالت توقف کامل به‌سرعت صد کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. حدود ۸۸ درصد از خودروهای کاپوچینو مخصوص بازار ژاپن بودند و درصدی از آن‌ها به انگلستان صادر شد.

مزدا MX-6

مزدا MX-6 یکی از بهترین خودروهای ژاپنی است که مورد کم‌لطفی بازار قرار گرفت. این ماشین شباهت بسیاری به نیسان R32 اسکای‌لاین و نیسان S15 سیلویا دارد و نسل اول آن در اروپا با نام «۶۲۶ کوپه» شناخته می‌شد. اگرچه کوپه ژاپنی قابلیت رقابت با خودروهای اسپرت را نداشت، ولی در آن زمان دارای فناوری‌های پیشرفته‌ای همچون سیستم فرمان چهارچرخ به نام 4WS بود. نسل اول مزدا MX-6 از پیشرانه ۲.۲ لیتری ۴ سیلندر توربو با ۱۴۵ اسب بخار قدرت و ۲۵۸ نیوتن متر گشتاور استفاده می‌کرد. ولی نسل دوم با موتور ۲.۵ لیتری ۶ سیلندر روانه بازار شد که ۱۶۵ اسب بخار قدرت و ۲۱۷ نیوتن متر گشتاور داشت. البته شتاب‌گیری صفر تا صد هر دو نسل در کمتر از ۷ ثانیه اتفاق می‌افتاد.

سوزوکی Swift Sport

زمانی که بحث هاچبک‌های جذاب ژاپنی به میان می‌آید، معمولاً اسامی نظیر هوندا سیویک تیپ R، تویوتا GR یاریس یا تویوتا GR کرولا به ذهن عموم خطور می‌کنند. شرکتی همچون سوزوکی شهرت خود را مدیون موتورسیکلت‌هایش است، اما این در حوزه تولید خودرو نیز حرف بسیاری برای گفتن دارد. به طور خاص، هاچبک سوزوکی سوئیفت اسپرت، یکی از ماشین‌های مینیمال و کاربردی ژاپنی به شمار می‌آید که متأسفانه آن‌طور که باید مورد تقدیر و تحسین قرار نگرفت. این خودرو با جثه کوچک و وزن پایین (حدود ۹۵۰ کیلوگرم) از سطح امکانات قابل‌قبولی برخوردار است و جدیدترین مدل آن از یک موتور توربوشارژ ۱.۴ لیتری ۴ سیلندر استفاده می‌کند که ۱۳۸ اسب بخار قدرت و ۲۳۰ نیوتن متر گشتاور دارد. سوئیفت اسپرت در ژاپن با گیربکس ۶سرعته دستی یا اتوماتیک عرضه شده و می‌تواند شتاب صفر تا صد را در مدت‌زمان ۷ ثانیه مدیریت کند.

مزدا Eunos Cosmo

تقریباً تمام خودروهای پرچم‌دار دهه ۱۹۹۰ میلادی ساخت ژاپن، از جمله مزدا یونوس، پیشرفته‌تر از زمان خود بودند. یونوس کاسمو نخستین خودرویی است که با ویژگی‌هایی همچون مسیریابی GPS، نمایشگر لمسی با ارائه دسترسی به تنظیمات مختلف و داشبورد دیجیتالی با طراحی آینده‌نگرانه به تولید انبوه رسید. اگرچه مزدا یونوس کاسمو با تمرکز روی لوکس بودن ساخته شد، ولی پرفورمنس بالایی داشت. این ماشین با دو پیشرانه مختلف به عرضه بازار درآمد؛ یک موتور دوچرخشی 13B و یک موتور سه‌چرخشی 20B. موتور سه‌چرخشی می‌توانست ۲۷۶ اسب بخار قدرت و ۴۰۳ نیوتن متر گشتاور تولید کند، البته طبق ادعای منابع مختلف، قدرت اصلی این موتور ۳۰۰ اسب بخار بود. یونوس کاسمو یک ماشین دیفرانسیل‌عقب (RWD) بود که تا ۲۵۵ کیلومتر بر ساعت سرعت می‌گرفت و به تنها ۶ ثانیه زمان احتیاج داشت تا از حالت سکون به‌سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت برسد.

ایسوزو Sunfire/ Impulse RS

وقتی بحث خودروهای اسپرت مطرح می‌شود، ایسوزو احتمالاً آخرین گزینه‌ای است که به ذهن شما خطور می‌کند. ولی ایمپالس RS با نام دیگر سانفایر، یکی از بهترین خودروهای اسپرت ساخته‌شده توسط شرکت ژاپنی به‌حساب می‌آید. این لیفت‌بک/ کوپه سه درب در سال ۱۹۹۰ به‌عنوان جانشین مدل پیاتزا (Piazza) به عرضه درآمد و علی‌رغم داشتن استایل عجیب و غریبش که شامل چراغ‌های پاپ‌آپ آلفا رومئو مونترال می‌شد، به دلیل نشان تجاری خود چندان موردتوجه قرار نگرفت. این خودرو دو دیفرانسیل به موتور ۱.۶ لیتری ۴ سیلندر توربوشارژ با ۱۶۰ اسب بخار قدرت و ۲۰۳ نیوتن متر گشتاور و گیربکس ۵سرعته دستی مجهز بود و می‌توانست در عرض ۷.۲ ثانیه از حالت سکون به‌سرعت صد کیلومتر بر ساعت برسد.