بدون شک خودروهای خودران، عصر جدیدی را در حوزه حمل‌ونقل آغاز خواهند کرد، اما برای عملی‌شدن رانندگی خودکار، صنعت باید به برخی از چالش‌ها غلبه کند. تاکنون دیده‌ایم که راه‌حل‌های ADAS بسیاری از موانع رانندگی را برطرف کرده و آنها را آسان‌تر کرده‌اند. اما در بعضی موارد هم فناوری مشکلاتی را به وجود آورده است. مسئله بسیار مهم دیگر این است که: انسان به این سامانه‌های جدید بسیار بیش از حد اطمینان می‌کند که البته پدیده جدیدی نیست. وقتی در سال‌های 1990، ایربگ به بازار آمد، پیام این امکان جدید برای بسیاری از رانندگان و سرنشینان خودرو این بود که دیگر نیازی به بستن کمربند ایمنی‌شان نیست و تصور می‌کردند که دیگر کمربند ایمنی، یک وسیله اضافی است. این تصور منجر به بالاتر رفتن تعداد آسیب‌ها و مرگ‌های بسیار بیشتری در تصادفات شد.
به طور مشابه، ADAS این امکان را برای رانندگان به وجود می‌آورد تا در شرایطی فراتر از توانایی‌های سامانه‌های اتوماسیون خودرو به آنها تکیه کنند. کروز کنترل انطباق‌پذیر نمونه‌ای از این موضوع است. وقتی خودرویی مستقیماً خودروی جلویی را دنبال می‌کند این سامانه بسیار خوب عمل می‌کند؛ اما وقتی با اجسام ثابت و غیر متحرک روبرو می‌شود، عملکرد خوبی ندارد. متأسفانه، در شرایط واقعی هم مانند زمان آزمایش‌های کنترل‌شده، دیده شد که اطمینان بیش از اندازه رانندگان به این سامانه منجر به برخورد آنان با ماشین‌ها و یا سایر اجسام ثابت شد. قابلیت‌های فعلی محدود است، چیزی که بسیاری آن را درک نمی‌کنند.
در سال 2015 در ایالات متحده، تصادفاتی که علتشان حواس‌پرتی راننده بود، تعداد 3500 نفر کشته و تعداد 391000 نفر زخمی به دنبال داشت. در این تصادفات رانندگان خود به طور فعال وسیله نقلیه را هدایت می‌کردند. کارشناسان معتقدند که در ابتدای معرفی خودروهای خودران که سطوح قابل‌توجهی از کنترل خودکار را انجام می‌دهند، تعداد تصادفات وسایل نقلیه، زیاد کاهش نخواهد داشت و به همین خاطر باید رانندگان به طور کامل در نقش پشتیبان و کاهنده خطرات احتمالی حضوری فعال داشته باشند.
کارشناسان ایمنی همچنین نگران این هستند که در ماشین‌های نیمه خودران، رانندگان سرگرم فعالیت‌هایی مانند مطالعه و نوشتن پیامک شوند و در مواقع ضروری که از آنها خواسته می‌شود تا کنترل خودرو را به دست بگیرند، آگاهی لازم از موقعیتی که خود و ماشین در آن قرار دارند را نخواهند داشت و وقتی آنان مجدد درگیر رانندگی می‌شوند، باید به‌سرعت موقعیت اطراف خود را ارزیابی، مکان وسیله نقلیه را در آن موقعیت مشخص، خطر را تحلیل و ایمن‌ترین اقدام را انتخاب کنند. در سرعت تقریباً 100 کیلومتر بر ساعت، خودرو مسافتی به‌اندازه طول یک زمین فوتبال را در زمانی کمتر از 4 ثانیه طی می‌کند؛ هر چه مدت‌زمان بیشتری راننده از رانندگی منفک شده باشد، بازگشت او به حالت رانندگی هم مدت‌زمان بیشتری طول خواهد کشید. شرکت‌های خودروسازی باید تلاش کنند تا رابط کاربری انسان – ماشین بهتری را عرضه کنند تا بتوان مطمئن شد که فناوری جان انسان‌ها را نجات می‌دهد نه اینکه بر تعداد تصادفات اضافه می‌کند.
مشکلات مشابهی را در زمینه‌های دیگر نیز شاهد بوده‌ایم: در سال 2009، یک هواپیمای مسافربری تجاری به دلیل اینکه خلبان‌ها وقتی هدایت هواپیما را به سامانه خلبان خودکار سپرده بودند، از کنترل هواپیما فارغ شده بودند و هواپیما مسافتی بیش از 240 کیلومتر از مقصد خود فراتر رفته بود. برای ماشین‌های نیمه خودران، “فضای هوایی” (زمین) بسیار شلوغ‌تر است و “خلبان‌ها ” (رانندگان) خیلی کمتر آموزش‌دیده‌اند، و درنتیجه برای رانندگان حواس‌پرت استفاده طولانی از حالت خلبان خودکار بسیار خطرناک‌تر است.
خودروهای تمام خودران ممکن است تا بیش از یک دهه با ما فاصله داشته باشند
باتوجه‌به روند توسعه فعلی، خودروهای تمام خودران زودتر از ده سال آینده در دسترس نخواهند بود. مهم‌ترین مانع هم توسعه نرم‌افزارهای موردنیاز این حوزه است. نوآوری‌های سخت‌افزاری با خود توان محاسباتی موردنیاز را به ارمغان می‌آورند و به نظر می‌رسد قیمت‌ها نیز سیر نزولی دارند (به‌خصوص در مورد حسگرها)، اما مشکل اصلی باقیمانده در حوزه نرم‌افزاری است.
در حال حاضر قابلیت‌های سخت‌افزاری برای اینکه بتوانند دستورهای نرم‌افزارهای بهینه‌سازی‌شده AV[1] را به نرمی اجرا کنند، در حال رسیدن به سطوح فنی لازم هستند. همچنین توان محاسباتی فناوری فعلی هم در زمینه واحدهای پردازش گرافیکی (GPUs) و هم واحدهای پردازش مرکزی (CPUs) باید به سطوح لازم برسد.
دوربین‌های حسگرها، دارای محدوده وضوح و میدان دید لازم هستند؛ اما مشکل اصلی آنها در شرایط هوای بد خود را نشان می‌دهد. رادار‌ها در حال حاضر عملکرد بسیار خوبی برای آشکارسازی در هوای بد و شرایط جاده‌ای نامناسب دارند. سامانه‌های لایدار (Lidar Systems) که بهترین میدان دید را ارائه می‌دهند، می‌توانند میدان دید 360 درجه با سطوح بالایی از جزئیات را پوشش دهند. باوجوداینکه فعلاً این وسایل گران‌قیمت و بسیار بزرگ هستند، انتظار می‌رود تا نمونه‌های بادوام، کوچک و ارزان‌قیمت آنها در یکی دو سال آینده بازار را پر کنند. تعدادی از تولیدکنندگان – مدعی هستند که هزینه لایدار را تا زیر 500 دلار کاهش داده‌اند و شرکت دیگری یک سامانه تمام – خودران را (با حدود 12 حسگر) با قیمتی در حدود 10000 دلار عرضه کرده است. از منظر تجاری، دانستن اینکه برای خودروی سطح 5 (تمام – خودران) به چه تعداد حسگر نیاز است برای شرکت‌ها نکته بسیار مهمی است.
[1] Automated vehicle
دیدگاهتان را بنویسید