در دنیای موتورسیکلت‌ها، مدل‌های کارخانه‌ای معدودی وجود دارند که بتوانند به خوبی این کروزر کشیده و کم‌ارتفاع هوندا، نقش یک موتورسیکلت سفارشی را ایفا کنند. هوندا فیوری با قاب کشیده، زاویه فرمان تهاجمی و استایل مینیمال، خود را از پیچیدگی و اسپرت بودن معمول موتورسیکلت‌های ژاپنی جدا کرده و به جای آن، روح حاکم بر موتورسیکلت‌های اوایل دهه ۲۰۰۰، مانند محصولات اورنج کانتی چاپرز و وست کوست چاپرز را احیا می‌کند، اما فارغ از مشکلات قابلیت اطمینان رایج در نمونه‌های سفارشی.
بیش از یک دهه پیش، هوندا فیوری را به عنوان یک بیانیه جسورانه ارائه داد؛ چاپر کارخانه‌ای که هیچ مصالحه‌ای در عملکرد یا اطمینان‌پذیری آن وجود ندارد. فیوری در طول سال‌ها توانسته طرفداران بسیاری را به دست آورد، هرچند طبق سلیقه آن‌ها، از زیباشناسی چاپرهای سفارشی به سمت موتورسیکلت‌های عملکردگرای مبتنی بر فناوری تغییر جهت داده است. وجود فیوری در خط تولید هوندا در سال ۲۰۲۵ نشان می‌دهد که این موتورسیکلت نه تنها یک ترفند تبلیغاتی نبوده، بلکه به این زودی قصد خروج از بازار را ندارد.
در عصر نوآوری سریع و گذار به سمت برقی‌سازی، این چاپر به خوبی در برابر تغییرات مقاومت کرده است. در این مقاله از ایستگاه به بررسی هوندا فیوری و دلیل ماندگاری و محبوبیت پیوسته این موتورسیکلت در بازار می‌پردازیم.
هوندا فیوری یک چاپر کارخانه‌ای با قابلیت اطمینان افسانه‌ای
هوندا در سال ۲۰۰۹ صنعت موتورسیکلت‌سازی را با رونمایی از فیوری متحول کرد؛ موتورسیکلتی که با طراحی چاپر کشیده و مرزشکن، از سبک معمول و محافظه‌کارانه این شرکت فاصله گرفته بود. حتی پس از ۱۵ سال، این مدل خاص در سال ۲۰۲۵ همچنان در خط تولید باقی مانده که نشان‌دهنده پایبندی هواداران و موفقیت هوندا در طراحی این موتورسیکلت است.
طراحی رادیکال، عملکرد مطمئن
هوندا در معرفی فیوری تأکید کرد که پشت ظاهر جسورانه این موتورسیکلت، مهندسی اثبات‌شده این شرکت قرار دارد. فیوری به عنوان یک «هوندای واقعی» معرفی شده که در کنار کارکرد مشابه با سایر هونداها، ظاهر یک چاپر تمام‌عیار را به نمایش می‌گذارد. این رویکرد دوگانه به منظور هدف قراردادن همزمان دو بازار مختلف به کار گرفته شده است؛ خریداران موتورسیکلت‌های تولیدانبوه و علاقه‌مندان به موتورسیکلت‌های سفارشی.
تلفیق فرم و عملکرد
هوندا فیوری به پیشرانه دو سیلندر ۱۳۱۲ سی‌سی با فناوری خنک‌سازی مایع مجهز است که شامل سیستم انژکتور جدید، اگزوز بازطراحی‌شده و میل‌بادامک‌های جدید همراه می‌شود. در بخش تعلیق، اگرچه نمای عقب موتورسیکلت به یک چاپر هاردتیل شباهت دارد، اما درواقع یک سیستم تعلیق مونوشوک بوده که با بازوی شناور آلومینیومی، میراکنندگی قابل تنظیم و پنج حالت پیش‌بار فنر در زیر پوسته زیبا پنهان شده است.
استفاده از محور محرک نیز نیازهای نگهداری را به حداقل می‌رساند. این موتورسیکلت با دوشاخهای ۴۵ میلی‌متری، رینگ‌های آلیاژی متمایز و دیسک ترمز عظیم ۳۳۶ میلی‌متری در جلو و ۲۹۶ میلی‌متری در عقب، ظاهر یک چاپر اصیل را ارائه می‌دهد و در عین حال، رفتار رانندگی معقولی دارد. طبق گفته سازنده، اگرچه فیوری همچون یک اثر هنری متحرک به نظر می‌رسد، اما از همان عملکرد، کیفیت ساخت و قابلیت اطمینان موجود در تمام محصولات هوندا بهره می‌برد.
شکستن زبان طراحی متعارف هوندا
اگرچه هوندا تجربه آشنایی را با فیوری ارائه داده، اما نمی‌توان انکار کرد که این مدل به طور محسوسی با سایر موتورسیکلت‌های نمادین این برند متفاوت است. از رینگ جلو ۲۱ اینچی باریک، سرستون فرمان بالا، باک سوخت باریک و ارتفاع ۶۸ سانتی‌متری صندلی گرفته تا نمای کوتاه‌شده هاردتیل، لاستیک عقب پهن سری ۲۰۰ و فاصله محور کشیده، هوندا فیوری تجسم زیبایی‌شناسی چاپر با زاویه زیاد را به نمایش می‌گذارد. فیوری باعث شده سایر موتورسیکلت‌های کروزر هوندا تقریبا عمودی به نظر برسند. در کنار این ویژگی‌ها باید به فاصله میان محوری ۱۸۱ سانتی‌متری نیز اشاره کرد.
خلق یک موتورسیکلت با چنین طراحی چشمگیری که همچنان مطابق با استانداردهای معمول هوندا عمل کند، دستاورد کوچکی به حساب نمی‌آمد و نیازمند همکاری دقیق بین تیم استایلینگ در مرکز تحقیقات آمریکای هوندا و مهندسان هوندا در ژاپن برای تعادل بین فرم و عملکرد بود.
به عنوان مثال، برای حفظ ظاهر تمیز در جلوی موتورسیکلت، هوندا شلنگ بالایی رادیاتور را در زیر پوشش سوپاپ جلو پنهان کرد. علاوه بر این، باک سوخت نیازمند اصلاح گسترده در ترکیب با شکل و اندازه فرمان برای ایجاد فضای کافی برای چرخش فرمان بود. بر همین اساس، تمرکز روی طراحی از سرستون فرمان بالا و زاویه فرمان مشخص در جلو آغاز شد و سپس به باقی بخش‌ها گسترش یافت.
مقایسه فیوری با سایر محصولات هوندا
پس از توقف تولید VTX 1800 در سال ۲۰۰۸، VTX 1300 به عنوان بزرگ‌ترین پیشرانه دو سیلندر Vشکل در خط تولید هوندا به کار گرفته شد، تا اینکه خود توسط خانواده VT1300 کنار رفت. هوندا نخست این پیشرانه را در موتورسیکلت‌های سابر (Sabre) و استیت‌لاین (Stateline) در کنار چاپر کشیده خود، یعنی فیوری به عرضه درآورد.
با این حال، مدل اول در سال ۲۰۱۲ و مدل دوم در سال ۲۰۱۴ از بازار خارج شدند. به این معنی که هم‌اکنون پیشرانه به‌کاررفته در فیوری، یعنی VT1300CX بزرگ‌ترین موتور دو سیلندر در کروزرهای فعلی هوندا به حساب می‌آید. مدل شدو فانتوم با پیشرانه ۷۴۵ سی‌سی در رده بعدی قرار دارد، در حالی که بزرگ‌ترین مدل ربل ۱۱۰۰ از یک پیشرانه چهار سیلندر خطی بهره می‌برد.
علاوه بر این، با نگاهی به سایر محصولات هوندا، تنها مدل‌های گلدوینگ با حجم موتور ۱۸۳۳ سی‌سی بزرگ‌تر از فیوری هستند. حتی اگر هوندا فیوری نتواند با قدرت مدل‌های اسپرت این برند رقابت کند، اما همچنان از حجم موتور قابل توجهی برای پشتیبانی از ظاهر جسورانه چاپر خود برخوردار است.
طراحی کشیده با مهندسی هوندا
با طول کامل ۱۸۰ سانتیمتر، فیوری طولانی‌ترین فاصله میان محوری را در خط تولید هوندا دارد که شامل بزرگ‌ترین کروزرها و توررهای برند نیز می‌شود. مدل ربل ۱۱۰۰ و شدو فانتوم به ترتیب دارای فاصله میان محوری ۱۵۲ و ۱۶۴ سانتیمتر هستند. حتی مدل گلدوینگ تور با در نظر گرفتن ابعاد عظیم خود دارای فاصله محوری ۱۷۰ سانتیمتر است و در مقایسه با هوندا فیوری همچنان کوتاه‌تر به نظر می‌رسد. فیوری به معنای واقعی کلمه یک موتورسیکلت کشیده به حساب می‌آید.
با آن فریم بلند، وزن قابل توجهی نیز همراه است و هوندا فیوری با وجود ظاهر آئرودینامیک خود، ۳۰۶ کیلوگرم وزن دارد. اگرچه مدل‌های کاملا مجهزی مانند گلدوینگ به طور طبیعی سنگین‌تر هستند (۳۸۳ کیلوگرم برای نسخه تور)، اما فیوری در مقایسه با کروزرهای دیگری مثل ربل 1100T با ۲۳۶ کیلوگرم وزن و شدو فانتوم با ۲۵۱ کیلوگرم وزن، موتورسیکلت سنگین‌تری است.
با این وجود، علیرغم سرستون فرمان بالا، ارتفاع صندلی به طور قابل توجهی کم است. در واقع هوندا فیوری یکی از پایین‌ترین صندلی‌ها را در بین کروزرها دارد. با ارتفاع ۶۸ سانتی‌متری از زمین، تنها مدل شدو با ارتفاع صندلی ۶۵ سانتی‌متری در جایگاه پایین‌تری نسبت به فیوری قرار می‌گیرد.
با این حال، هوندا می‌خواست که این موتورسیکلت از همان بدو خروج از کارخانه عملکرد خوبی داشته باشد. بنابراین زاویه چرخ جلو نسبت به عمود (rake) و فاصله افقی بین محور فرمان و نقطه تماس تایر با زمین (trail) در فیوری به اندازه یک چاپر سفارشی افراطی نیست. به ترتیب با اعداد ۳۲ درجه و ۹.۱ سانتیمتر، این ارقام چندان با اعداد مربوط به شدو فانتوم (۳۴ درجه و ۱۶ سانتیمتر) و ربل ۱۱۰۰ (۲۸ درجه و ۱۰.۹ سانتیمتر) تفاوت ندارند. بنابراین، هرچند فیوری نقش یک چاپر را ایفا می‌کند، ولی از نظر هندسی بسیار شبیه یک موتورسیکلت کروزر است.
هوندا فیوری یک مجری غیرمنتظره و توانمند است
هنگامی که به بررسی نظرات و تجربیات رانندگی بلندمدت با هوندا فیوری می‌پردازید، خواهید دید که این موتورسیکلت نزد روزنامه‌نگاران و مالکان به طور یکسان از جایگاه خوبی برخوردار است. اگرچه فیوری یک محصول خاص‌پسند به حساب می‌آید، اما با توجه به برخی مصالحه‌های معمول در مالکیت و ر رانندگی با یک چاپر سفارشی (مثل قابلیت اطمینان و هندلینگ)، نمی‌توان موفقیت هوندا در خلق این موتورسیکلت شگفت‌انگیز را نادیده گرفت.
مالکان عاشق قابلیت اطمینان آن هستند
خلاصه تجربیات مالکان هوندا فیوری در یک کلمه توصیف می‌شود؛ دوام و قابلیت اطمینان بالا. شرکت ژاپنی توانسته محصولی بسازد که اعتبار افسانه‌ای خود را در زمینه قابلیت اطمینان و کیفیت ماندگار حفظ کند. به عنوان مثال، کاربری در شبکه ردیت ادعا کرده که با یک مدل فیوری با کارکرد ۲۹۰ هزار کیلومتر مواجه شده و مدل ۲۰۱۰ خودش نیز تاکنون تنها به تعویض قطعات مصرفی مانند باتری، لاستیک و مایعات نیاز داشته است.
به طور مشابه، در فروم‌ها و انجمن‌های فیوری، بسیاری از مالکان اقرار کرده‌اند که به‌جز باک کوچک سوخت و در نتیجه بازه پیمایشی محدود، هیچ ایراد دیگری نمی‌توان از موتورسیکلت هوندا گرفت.
مطبوعات، هوندا فیوری را به دلیل منحصر به فرد بودن ستوده‌اند
مطبوعات صنعت در زمان معرفی، فیوری را به عنوان یک اجراکننده شگفت‌انگیز معرفی کردند (حداقل در چارچوب خود). به عنوان مثال، رایدآپارت از این موتورسیکلت به دلیل «ظاهر خیره‌کننده‌ای که هوندا توانسته آن را حول یک کروزر توانا و بسیار مشتاق بپیچد» تقدیر کرد و افزود که «علیرغم آن دوشاخهای زاویه‌دار، به خوبی می‌راند و واقعا کاربرپسند است».
حتی سایکل ورلد نیز پس از بررسی از فیوری، اعتبار شایسته‌ای را به هوندا بخشید. در آن زمان، آزمون‌گران تصدیق کردند که اگرچه «فیوری چابک نیست و فاصله کمی نسبت به سطح زمین دارد، اما با حرکات نرم و خطی از یک طرف به طرف دیگر همراه است، بدون اینکه همانند اکثر موتورسیکلت‌های مجهز به چرخ بزرگ در قسمت جلو، حسی از وارفتگی و شل بودن به راننده منتقل شود.
هوندا علاقه‌ای ویژه به موتورسیکلت‌های سفارشی کارخانه‌ای دارد
اگرچه فیوری در مقایسه با دیگر محصولات هوندا کمی غریب و متمایز به نظر می‌رسد، اما تنها موتورسیکلت از این نوع در خط تولید شرکت نیست. باور کنید یا نه، هوندا علاقه دیرینه‌ای به تولید موتورسیکلت‌های سفارشی دارد و در طول سال‌ها بارها تلاش کرده تا وارد این بخش سودآور شود. اگر تحت تأثیر سبک منحصر به فرد و ابعاد گسترده هوندا فیوری قرار گرفته‌اید، رون (Rune) مدل دیگری است که مطمئنا شما را شگفت‌زده خواهد کرد.
تولد یک موتورسیکلت از مسابقه مفهومی
هوندا در توسعه رون به طراحان خود آزادی عمل کامل داد و چهار کانسپت مختلف با نام‌های T1، T2، T3 و T4 را در نمایشگاه موتورسیکلت لانگ بیچ کالیفرنیا به عرضه درآورد تا طراحی نهایی را انتخاب کند. اگرچه این کانسپت‌ها طیفی از موتورسیکلت‌های درگ مسابقه‌ای تا آزمایش‌های ساده با پوشش ورق فلزی را نشان می‌دادند، اما طراحی T2 به وضوح مورد علاقه عموم قرار گرفت.
این طراحی با تعلیق جلو از نوع تریلینگ، بازوی شناور یک‌طرفه و مجموعه چرخ‌ها با سبک سفارشی برجسته، یادآور کانسپت معروف زودیاک بود که در دهه ۱۹۹۰ در نمایشگاه توکیو رونمایی شد. این کروزر جذاب، به عنوان یک اثر هنری متحرک مورد تحسین بازدیدکنندگان و منتقدان قرار گرفت.
رون میلیون‌ها دلار به هوندا ضرر زد
وقتی رون به جاده رسید، وعده کانسپت T2 در مورد ابعاد جسورانه را محقق کرد. با فاصله میان محوری نزدیک به دو متر و وزن ۳۸۶ کیلوگرم، این موتورسیکلت از بزرگ‌ترین دیسک ترمزهای نصب‌شده روی مدل‌های تولیدی هوندا بهره می‌برد. پیشرانه قدرتمند با ۱۱۸ اسب بخار قدرت و ۱۶۷ نیوتن متر گشتاور، رون را به قدرتمندترین کروزر هوندا در تمام ادوار تبدیل کرده بود. هوندا علاوه بر این‌ها، تعلیق عقب را با سیستم یونیت پرو-لینک مونوشوک (مشتق از موتوجی‌پی) تجهیز کرد و موتورسیکلت را با چراغ‌های ال‌ای‌دی همسطح، مقادیر فراوان کروم و یک باک سوخت بزرگ ۶.۲ لیتری آراست.
شرکت ژاپنی از همان ابتدا پیش‌بینی می‌کرد که رون یک محصول زیان‌ده خواهد بود، اما گزارش‌ها بیان می‌کنند که هزینه ساخت هر دستگاه رون بین ۱۰۰۰۰۰ تا ۱۵۰۰۰۰ دلار بود، در حالی که تنها به قیمت ۲۵۰۰۰ دلار به فروش می‌رسید. با این حال، رون کماکان یک موتورسیکلت گران‌قیمت در زمان خود به حساب می‌آمد و کمبود تلاش‌های بازاریابی هوندا کمکی به فروش آن نکرد. در طول مدت عرضه، رون در جذابیت خود محدود به علاقه‌مندان خاص باقی ماند و تنها حدود ۳۰۰۰ دستگاه از خط تولید خارج شد.
دیدگاهتان را بنویسید