تمام ماشین‌های سریع حال و هوای خطرناک و در عین حال هیجان‌انگیزی دارند. با این وجود، بسیاری افراد عاشق نشستن پشت فرمان خودروهای پرسرعت هستند تا لذت و هیجان رانندگی با سرعت بالا را تجربه کنند. ولی خطر گاهی مواقع از حد فراتر می‌رود و این موضوع در مورد سوپرکار خطرناک یاماها صادق است.
به دلایل متعدد از جمله قابلیت صفر یا صد توربوشارژها، کیفیت پایین ترمزها و یا قدرت فراوان موتور، ماشین‌های بسیاری در بازار وجود دارند که پیش از خرید آن‌ها باید تمام جوانب را در نظر گرفت. اما سوپرکار یاماها که در دهه ۹۰ میلادی به تولید رسید، به اندازه‌ای خطرناک و ناامن بود که هرگز نتوانست جواز فروش را به دست آورد.
رانندگی با سوپرکار یاماها، انتخاب میان مرگ یا زندگی بود. این ماشین قدرتمند و گران‌قیمت می‌توانست حریف سرسختی برای رقبای هم‌دوره خود باشد و یاماها را به یک خودروساز تمام‌عیار تبدیل کند. ما در این مقاله شما را با سوپرکاری آشنا می‌کنیم که بیش از حد برای فروش خطرناک بود و هرگز روانه بازار نشد.
تمام نشانه‌های خودروی اسپرت عالی در سوپرکار خطرناک یاماها
ابرخودروی پرخطر، سبک‌وزن، قدرتمند، شیک و پرسروصدا با ریسک حمله قلبی که حتی در سگمنت آزمایشی و اولترا اسپرت نیز یک نمونه ناامن به حساب می‌آمد، با نام OX99-11 شناخته می‌شود. با وجود تمام ویژگی‌های مربوط به یک سوپرکار عالی، رؤیای آتشین یاماها هرگز از مرحله پروتوتایپ عبور نکرد. با این حال، دنیای خودرو به اندازه کافی خوش‌شانس بود تا نظاره‌گر عملکرد سه دستگاه از این سوپرکار ژاپنی در مراحل ابتدایی باشد. یاماهاOX99-11 به معنای واقعی کلمه می‌توانست بازی را تغییر دهد.
سوپرکار خطرناک یاماها با همکاری شرکت‌های متعددی طراحی و ساخته شد. یاماها نخست از یک شرکت آلمانی برای طراحی خودرو کمک گرفت، هرچند طرح پیشنهادی آن‌ها چندان مورد رضایت‌بخش نبود. به همین خاطر یاماها به سراغ دو زیرمجموعه خود به نام‌های IAD و Ypsilon Technology رفت و در نتیجه این همکاری، یک خودروی دونفره پرسرعت به وجود آمد.
بدنه سبک، فناوری F1 و پیشرانه V-12
دهه ۱۹۹۰ میلادی یک دوران آزمایشی برای بازار سوپرکارها تلقی می‌شود. در این دهه، ماشین‌های شگفت‌انگیزی مثل جگوار XJ220، فراری F50 و پورشه 911 GTS و مک‌لارن F1 به عرضه درآمدند. بنابراین یاماها کار سختی در پیش داشت. به لطف تخصص فراوان در حوزه موتورسیکلت، این شرکت قطعا می‌توانست به محصولی فوق‌العاده جهت به چالش کشیدن رقبای سرسخت هم‌دوره دست پیدا کند.
خودرویی که به عنوان سوپرکار خطرناک یاماها از آن یاد می‌شود، یک هیولای ۱۱۵۲ کیلوگرمی دونفره بود که فاصله کمی تا سطح زمین داشت و از پیشرانه ۱۲ سیلندر تنفس طبیعی استفاده می‌کرد. چیدمان صندلی در این ماشین دونفره، به صورت ۱ + ۱ بود، یعنی سرنشین دوم روی صندلی تعبیه‌شده پشت صندلی راننده می‌نشست. به بیان بهتر، مدل OX99-11 ترکیبی از موتورسیکلت و سوپرکار به شمار می‌آمد.
خودرو OX99-11 یاماها ۴۳۹۷ میلی‌متر طول، ۱۹۹۹ میلی‌متر عرض و ۱۲۱۹ میلی‌متر ارتفاع داشت و فاصله بین دو محور آن به ۲۶۴۹ میلی‌متر می‌رسید. خطوط مدرن روی بدنه، دریچه هوای بزرگی که در بالای شیشه گنبدی شکل کابین قرار داشت و پنل‌های آلومینیومی دست‌ساز، ظاهری خاص و منحصر به فرد را برای OX99-11 به وجود آورده بودند.
کابین OX99-11 به صورت راننده‌محور طراحی شده و فضای محدودی برای سرنشین عقب داشت. داخل اتاقک، ترکیبی میان یک جت جنگنده و پنل ابزار موتورسیکلت را تداعی می‌کرد. این ماشین به تعلیق دو جناغی پوشراد مجهز بود تا بهترین هندلینگ را در مسیرهای پرپیچ و خم ارائه دهد. با تمام این اوصاف، موتور فرمول ۱ را می‌توان متمایزترین و برجسته‌ترین ویژگی سوپرکار خطرناک یاماها در نظر گرفت.
پرفورمنس سوپرکار خطرناک یاماها
سوپرکار OX99-11، یک ماشین موتوروسط با سیستم رانندگی دیفرانسیل عقب و توزیع وزن ۵۰-۵۰ بود که اگر به جاده راه پیدا می‌کرد، تجربه سواری بی‌نظیری را برای سرنشینان به ارمغان می‌آورد. نسخه تضعیف‌شده موتور ۱۲ سیلندر تنفس طبیعی F1، با چیدمان V شکل سیلندرها با زاویه ۷۰ درجه و سیستم DOHC، وظیفه تأمین قوای محرکه سوپرکار خطرناک یاماها را بر عهده داشت. این موتور به صورت طولی در شاسی فیبر کربنی مونونوک جاسازی شده بود.
پیشرانه V12 در نسخه اصلی ۶۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد، هرچند این قدرت برای کاربرد جاده‌ای مناسب نبود. به همین خاطر یاماها با تضعیف موتور، قدرت آن را به ۴۰۰ اسب بخار رساند. با این حال، سرعت موتور دست‌نخورده باقی ماند. بنابراین OX99-11 می‌توانست به سرعت موتور ۱۰۰۰۰ دور در دقیقه دست یابد و نهایت گشتاور آن در دور موتور ۶۵۰۰ حاصل می‌شد. به بیان بهتر، یاماها یک موتور بسیار قدرتمند را وادار به تولید ۴۰۰ اسب بخار قدرت و ۴۰۰ نیوتن متر گشتاور کرده بود. پیشرانه ۳.۵ لیتری ۱۲ سیلندر به واسطه گیربکس ۶ سرعته دستی، چرخ‌های عقب را به حرکت می‌انداخت. به لطف نیروی موتور، OX99-11 می‌توانست شتاب صفر تا صد را در عرض ۳.۲ ثانیه مدیریت کند و به نهایت سرعت ۳۴۱ کیلومتر بر ساعت برسد.
با ادعای شتاب صفر تا صد ۳.۲ ثانیه‌ای، سوپرکار خطرناک یاماها می‌توانست از سوپرکارهای زمانه خود همچون مدل ۱۹۹۵ پورشه ۹۱۱ توربو (۳.۷ ثانیه)، مدل ۱۹۹۱ وکتور W8 توئین توربو (۳.۸ ثانیه)، مدل ۱۹۹۷ فراری F50 (۳.۸ ثانیه)، مدل ۱۹۹۶ مازلر رپتور (۳.۹ ثانیه) و مدل ۱۹۹۸ دوج وایپر GTS (۳.۹ ثانیه) جلو بزند و پا به پای مک‌لارن F1 بتازاند.
مشکل یاماها OX99-11 چه بود؟
تنها سه دستگاه OX99-11 به صورت پروتوتایپ و در رنگ‌های قرمز، سبز و مشکی ساخته شدند. اگرچه سوپرکار یاماها قرار بود در سال ۱۹۹۴ روانه بازار شود، ولی این موضوع به دو دلیل مهم هرگز اتفاق نیفتاد.
مشکلات ایمنی جدی در سوپرکار خطرناک یاماها
پروتوتایپ OX99-11 از همان اول با مشکلات ایمنی عدیده‌ای مواجه بود که مانع فروش آن در بازار می‌شد. طراحی کابین و وجود تنها یک درب سبک کانوپی، ورود و خروج سرنشینان را بسیار دشوار می‌کرد و در صورت بروز تصادف، واژگونی یا هر مشکل دیگر، هیچ‌یک از آن دو به راحتی قادر به ترک خودرو نبودند.
همان‌طور که گفته شد، سوپرکار خطرناک یاماها دارای چیدمان صندلی ۱+۱ بود. اگرچه این چیدمان برای موتورسیکلت‌ها عادی و معمول به حساب می‌آید، اما برای OX99-11 با کابین کوچک و فضای محدود به ویژه در بخش عقب، تنها مایه عذاب و ناامنی سرنشینان تلقی می‌شد. هندلینگ ضعیف نیز جزو مشکلات ایمنی خودرو بود.
با اینکه OX99-11 ظاهری شبیه به سوپرکارهای کلاسیک دارد، اما به سبب ماهیت تهاجمی، یک وسیله نقلیه مناسب برای جولان در پیست‌ها بود. پیشرانه V12 با دور موتور بالا در کنار شاسی فیبرکربنی فوق‌العاده محکم و تعلیق پوشراد، باعث حرکت تند و تیز خودرو در جاده می‌شد، به نحوی که تنها رانندگان باتجربه قادر به مهار و هدایت آن بودند. به عبارت دیگر، OX99-11 زیر دست افراد ناشی و حتی معمولی، فرق چنانی با یک هیولای وحشی نداشت و جان سرنشینان را به خطر می‌انداخت. یاماها نمی‌توانست بر سر این موضوع ریسک کند و با صرف‌نظر از فروش OX99-11، به یک افسانه شروع نشده خاتمه بخشید.
قیمت بسیار بالا
عقب‌ماندگی فراوان از برنامه‌ها، یکی دیگر از دلایلی بود که باعث شد سوپرکار خطرناک یاماها هرگز به مرحله فروش نرسد. اگرچه IAD و Ypsilon در طول فاز تولید جزوی جدانشدنی از OX99-11 بودند، اما بر سر بودجه و جدول زمانی یاماها اختلاف‌نظر داشتند. این موضوع، باعث شد کارها به کُندی پیش روند. به اپسیلون تنها شش ماه فرصت داده شد تا سوپرکار یاماها را بسازد. اپسیلون نتوانست طبق زمان‌بندی تعیین‌شده عمل کند و در نهایت همه‌چیز برای تولید به یاماها برگردانده شد.
بدین ترتیب، بودجه ساخت سوپرکار خطرناک یاماها به طور قابل توجهی بالا رفت و شرکت ژاپنی برچسب قیمت ۸۰۰ هزار دلار را برای OX99-11 در نظر گرفت. این مبلغ در سال ۱۹۹۴ معادل ۱.۷ میلیون تومان امروزی است که قیمتی منطقی برای یک سوپرکار محسوب می‌شود. در آن زمان مک‌لارن F1 نیز با قیمت ۸۱۵ هزار دلار به فروش می‌رسید. ولی یک تفاوت بزرگ میان مک‌لارن و یاماها وجود داشت. در حالی که مک‌لارن ارزش خود را در بازار ثابت کرده بود، یاماها نامی جدید در سگمنت سوپرکارها به حساب می‌آمد.
برچسب گزاف ۸۰۰ هزار دلاری همچنین با عدم قطعیت مالی در اواسط دهه ۱۹۹۰ همخوانی نداشت و با اینکه می‌توانست OX99-11 را به یک محصول منحصر به فرد تبدیل کند، باعث شد شرکت ژاپنی از خیر فروش آن بگذرد. بدین ترتیب، جهان از جولان سوپرکار خطرناک یاماها در خیابان‌ها محروم ماند.
سرانجام سوپرکار خطرناک یاماها چه شد؟
هر سه پروتوتایپ OX99-11 از دهه ۱۹۹۰ نجات یافته و با افتخار در موزه یاماها در ایواتای ژاپن به نمایش گذاشته شدند. البته گاهی اوقات وارد پیست شده و تماشاگران را به تحسین وامی‌دارند.
ناگفته نماند که طبق گزارش‌های اخیر، یکی از سه پروتوتایپ OX99-11 در حراجی JP Cars در سال ۲۰۲۱ با مبلغ ۱.۳ میلیون دلار به فروش رفته است. اگرچه اطلاعات خریدار خودرو فاش نشده، ولی وی حالا بخشی از تاریخچه خودروهای اسپرت ژاپنی و ماشینی را در اختیار دارد که می‌توانست به یکی از مهم‌ترین خودروهای ژاپنی در تمام ادوار تبدیل شود.
دیدگاهتان را بنویسید