معرفی ۱۰ نام کلاسیک آیکونیک که شایسته حیات دوباره هستند

مقدمه

به نظر می‌رسد اسامی خاص در حال محو هستند. با هر مرتبه حذف یک مدل قدیمی و جایگزینی آن با مدل جدیدتر، بخش کوچکی از گذشته از دست می‌رود. البته که برخی مدل‌ها به دلیل غیرقابل‌استفاده بودن از دور خارج شده‌اند، اما آیا این واقعیت را می‌توان در مورد خودرویی مثل شورولت مالیبو بازگو کرد؟ مالیبو حدود ۶۰ سال در بازار خوش درخشید. بسیاری از بج‌های آیکونیک و نمادین مثل پونتیاک GTO پیش از انحلال برند به حالت تعلیق درمی‌آیند، ولی در حال حاضر برقی‌سازی منجر به تلفات جانبی متعددی از جمله حذف اسامی نمادینی همچون شورولت کامارو شده است. این ماشین حتی بدون معرفی جانشین از خط تولید خارج شده و جای خالی آن به‌شدت احساس می‌شود. بدون شک چندین نام کلاسیک و آیکونیک وجود دارند که لایق زندگی پس از مرگ هستند. اگر دوج توانسته چارجر را در کالبد دیتونا بازگرداند، پس اسامی موجود در این لیست نیز شایستگی حیات دوباره را دارند.

دوج Challenger محصول سال ۱۹۷۰

چلنجر در سال ۲۰۲۳ به همراه چارجر از خط تولید خارج شد، ولی طرف‌داران به‌شدت دلتنگ این دو خودرو شده‌اند. از زمان بازگشت شکوهمندانه در سال ۲۰۱۸ به‌عنوان نسل سوم خودروی عضلانی، چلنجر به لطف مدل‌هایی همچون هل‌کت و دیمون توانست غوغایی در صحنه پرفورمنس آمریکا به وجود آورد. نسل نخست دوج چلنجر (۱۹۷۰ تا ۱۹۷۴) نیز یک خودروی آیکونیک و نمادین بود که در فیلم‌های مطرحی همچون Vanishing Point و Death Proof ایفای نقش کرد. پونی‌کار چلنجر با استایل عضلانی با پیشرانه‌های متنوع ۶ و ۸ سیلندر در دسترس مشتریان قرار گرفت. باتوجه‌به اینکه چارجر بدون موتور ۸ سیلندر به بازار بازمی‌گردد، هواداران انتظار دارند نام چلنجر نیز در سال ۲۰۲۵ به گوش رسد.

پونتیاک GTO Judge محصول سال ۱۹۶۹

پونتیاک در سال ۱۹۶۹، مدل جاج را برای نسل دوم GTO معرفی کرد. این ماشین در بخش عقب با یک نوار تزئین شده بود و همانند دوج سوپر بی، رقیب پلیموث رود رانر به‌حساب می‌آمد. پونتیاک جی‌تی‌او جاج قوای محرکه خود را از پیشرانه ۶.۶ لیتری ۸ سیلندر Ram Air دریافت می‌کرد و با ۳۶۵ اسب بخار قدرت در جاده جولان می‌داد. جاج با بدنه قرمزرنگ و برچسب Judge به یک خودروی نمادین تبدیل شد. پونتیاک تنها ۱۱ هزار دستگاه GTO جاج را روانه بازار کرده و می‌توان گفت این ماشین یک گزینه ارزشمند برای کلکسیونرها است. جاج می‌تواند در قالب یکی از تریم‌های نسخه محدود برای یک خودروی عضلانی به نحوی شکوهمندانه به جهان خودروهای امروزی بازگردد، با همان گرافیک‌ها و رنگ قرمز منحصربه‌فرد. با اینکه شرکت پونتیاک مدت‌هاست منحل شده، ولی بازگشت GTO علاقه‌مندان را بسیار خوشحال می‌کند.

فورد Thunderbird محصول سال ۱۹۵۵

تاندربرد به دو دلیل موجه می‌بایست به حیات بازگردد. اول اینکه فورد هنوز به‌عنوان یکی از خودروسازان مطرح جهان در حال فعالیت است. دوما نام تاندربرد در طول ۵۰ سال برای یازده نسل مورد استفاده قرار گرفته و به این زودی از خاطره‌ها محو نمی‌شود. تاندربرد در طول سال‌ها به طور پیوسته تکامل پیدا کرده و استایل آن بارهاوبارها تغییر کرده است. آخرین‌مدل تاندربرد، یک خودروی لوکس دو سرنشین بود که ظاهری مدرن در سبک ریترو داشت. این خودرو نتوانست به فروش مورد انتظار دست پیدا کند و در سال ۲۰۰۲ از خط تولید فورد خارج شد. بسیاری از طرف‌داران تاندربرد منتظر احیای این نام هستند، حتی اگر روی یکی از نسخه‌های لوکس ماستنگ با پرفورمنس پایین گذاشته شود.

اولدزموبیل 4-4-2 محصول سال ۱۹۶۸

یکی از آیکون‌های عصر طلایی ماسل‌کارها، یعنی خودرو ۴۴۲ به‌عنوان یکی از تریم‌های اولدزموبیل کوتلاس وارد بازار شد. دو باور متفاوت در مورد دلیل نام‌گذاری خودرو وجود دارد. برخی بر این باورند که نام ۴۴۲ به گیربکس دستی ۴سرعته، کاربراتور ۴ بشکه‌ای و ۲ اگزوز اشاره می‌کند. اما ۴۴۲ علاوه بر گیربکس ۴سرعته دستی، با جعبه‌دنده دیگری نیز روانه بازار شده است. عده‌ای دیگر عقیده دارند که نام ۴۴۲ از روی پرفورمنس انتخاب شده و ازآنجاکه قدرت موتور هرگز تغییر نکرده، این تفسیر منطقی‌تر به نظر می‌رسد. وقتی نسل دوم کوتلاس به بازار معرفی شد، ۴۴۲ راه خود را از این ماشین جدا کرد، هرچند در آخرین سال عرضه نسل دوم، ۴۴۲ مجدداً به لیست تریم‌های کوتلاس پیوست. در همان مدت‌زمان کوتاه، ۴۴۲ در نسخه W-30 توانست به محبوبیت بسیاری دست پیدا کند. این خودرو از جنبه‌های مختلف مثل منیفولد ورودی، کاربراتور و میل بادامک ارتقایافته بود و در کاپوت فایبرگلاسی آن دو دریچه کاربردی به چشم می‌خورد. در جهان خودروهای پرفورمنس امروزی، نیاز شدیدی به یک ۴۴۲ دیگر به شکل ماسل‌کار آمریکایی هدفمند احساس می‌شود.

شورولت Corvair محصول سال ۱۹۶۰

در بین نام‌های کلاسیک آیکونیکی که استحقاق حیات دوباره را دارند، نام کورویر به چشم می‌خورد. این خودرو با الهام از فولکس‌واگن بیتل ساخته شده و یک محصول خلاقانه از شورولت به‌حساب می‌آید که برای بازار اقتصادی در نظر گرفته شده بود و می‌توانست با مدل‌های اروپایی مثل بیتل رقابت کند. کورویر یک ماشین موتورعقب بود که در استایل‌های مختلف بدنه مثل کانورتیبل، استیشن واگن، ون و پیکاپ روانه بازار شد. برای هر سلیقه‌ای، یک کورویر وجود داشت. بااین‌حال خودروی آمریکایی به سیستم تعلیق اکسل شناور مجهز بود و این موضوع ضمن انتقادات فراوان، سرانجام موجب خروج کورویر از خط تولید شد.

فورد Torino محصول سال ۱۹۶۸

فورد تورینو یک خودروی سایز متوسط است که بین سال‌های ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۶ در سه نسل متفاوت به تولید رسید. این ماشین پیشرانه‌های متعددی داشت که از جمله آن‌ها می‌توان به موتور ۷ لیتری استاندارد فورد و همین‌طور موتورهای ۸ سیلندر کبرا جت اشاره کرد که باعث تبدیل تورینو به یک خودروی عضلانی شدند. در واقع در فیس‌لیفت نسل دوم، کوپه تورینو همچون یک ماسل‌کار واقعی به نظر می‌رسید. این خودرو در ابتدا هم‌زاد Fairlane بود، ولی بعدها به یک نام مستقل برای مدل‌های سطح متوسط فورد تبدیل شد. تورینو در مدل‌های سدان، استیشن واگن، هاردتاپ و حتی کانورتیبل در دسترس مشتریان قرار گرفت. فورد می‌تواند یک مدل تورینوی ارتقایافته را بر اساس نسل فعلی ماستنگ تولید کند. حقیقتاً که تصور یک ماستنگ با تریم ها و ویژگی‌های اکسپدیشن با نشان تورینو روی سپر جلو بسیار خوشایند به نظر می‌رسد.

شلبی Cobra محصول سال ۱۹۶۲

البته که نام کبرا شایستگی بازگشت به حیات را دارد، چراکه برای مدت طولانی، بخشی از شلبی و فورد بوده است؛ از شورولت کبرا تا کبرا جت V8 گرفته تا ماستنگ SVT کبرا و غیره. کبرا یک ایده هوشمندانه و درعین‌حال ساده بود. شلبی تصمیم گرفت پیشرانه ۸ سیلندر به‌کاررفته در ماشین‌های عضلانی آمریکایی را در خودروی Ace (محصول شرکت بریتانیایی AC) قرار دهد و آن را به یک ماشین متفاوت تبدیل کند. بدین ترتیب، شلبی کبرا به دنیا آمد. در طول سال‌ها، پیشرانه‌های متنوعی برای کبرا عرضه شد که معروف‌ترین آن‌ها، موتور ۸۰۰ اسب بخاری سوپر شارژ شلبی ۴۲۷ سوپر اسنیک بود. اگر شلبی و فورد بخواهند نام کبرا را احیا کنند، احتمالاً با یک شلبی ماستنگ جدید مواجه خواهیم شد.

پونتیاک Firebird Trans Am محصول سال ۱۹۶۹

با اشاره به مجموعه مسابقات SCCA Trans Am، پونتیاک نسخه ‌های‌پرفورمنس فایربرد را با پسوند Trans Am روانه بازار کرد. نسل نخست این خودرو محصول سال ۱۹۶۹ است و نسل بعدی آن یک سال بعد معرفی شد. هر دو مدل سال ۱۹۶۹ و ۱۹۷۰ به پیشرانه ۶.۶ لیتری ۸ سیلندر مجهز بودند، اما پونتیاک در سال ۱۹۷۱ تصمیم گرفت موتور ۷.۵ لیتری ۸ سیلندر را به ماشین پرطرف‌دار خود اضافه کند. فایربرد Trans Am دهه‌های ۸۰ و ۹۰ میلادی را نیز به چشم خود دید و در نهایت در سال ۲۰۰۲ از خط تولید کارخانه خارج شد. بد نیست بدانید که Trans AM Depot در سال ۲۰۱۲ قراردادی را با جنرال موتورز به امضا رساند که محتوای آن به تولید نسل جدید خودروهای Trans Am مبتنی بر شورولت کامارو اشاره می‌کند. به‌احتمال زیاد این ماشین‌ها از نوع تمام الکتریکی خواهند بود.

پلیموث Fury محصول سال ۱۹۵۹

پلیموث فیوری حدود ۴۰ سال پیش در فیلم ترسناکی به نام کریستین ایفای نقش کرد. این ماشین هنوز هم لرزه به اندام تماشاگر می‌اندازد، اما نه به‌خاطر ترس، بلکه هیجان و ذوق. فیوری قبلا یکی از تریم‌های مدل بلویدیر بود و در سال ۱۹۵۹ به‌عنوان یک مدل مستقل به عرضه درآمد. اسپرت فیوری به‌عنوان بهترین مدل، بیشترین ماندگاری را در بازار داشت. این ماشین در هفت نسل به عرضه درآمد و سرانجام در سال ۱۹۷۸ توقف تولید شد. نسل چهارم فیوری به چراغ‌های پشته‌ای پونتیاک GTO مجهز بود و جلوه جذابی را به نمایش می‌گذاشت.

شورولت El Camino محصول سال ۱۹۵۹

از بین تمام اسامی آیکونیک و نمادینی که شایسته بازگشت به حیات هستند، ال‌کامینو در اولویت قرار می‌گیرد، آن‌هم نه‌تنها به این خاطر که پیکاپ مبتنی بر سواری شورولت است. ال‌کامینو یک خودروی معروف بود، مخصوصاً در نسل سوم که بین سال‌های ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۲ به تولید می‌رسید و ترکیبی از ظاهر عضلانی و کاربرد تجاری را ارائه می‌داد. پس از خروج کامینو از خط تولید، فورد رانچرو جایگزین آن شد، هرچند تنها دو سال در بازار دوام داشت. ال‌کامینو در تریم SS به یک پیشرانه بزرگ ۸ سیلندر ۴۵۴ مجهز بود و یکی از نخستین پیکاپ‌های پرفورمنس به‌حساب می‌آمد. امروزه پیکاپ‌های مبتنی بر سواری هنوز هم در بازار یافت می‌شوند اما جزو محصولات خاص هستند. بسیاری افراد Holden Ute را جایگزین مدرن ال‌کامینو تلقی می‌کنند.