معرفی خودروهای کانسپتی که نسخه تولیدی آن‌ها ناامیدکننده بود

مقدمه

خودروهای مفهومی در شکل‌های مختلفی به نمایش گذاشته می‌شوند. برخی آن‌ها، یک فانتزی جذاب هستند که هرگز زندگی خارج از نمایشگاه را به چشم نمی‌بینند و سرانجام آن‌ها به موزه ختم می‌شود. ولی برخی دیگر روی خط تولید قرار می‌گیرند و به عرضه عموم درمی‌آیند. بااین‌حال یک حد وسط نیز مابین دو حالت وجود دارد که در آن، اگرچه خودروی مفهومی برای پیش‌نمایش یک مدل جدید طراحی شده، ولی دارای عناصری خاصی است که قابل واقعی‌سازی نیستند. بدین ترتیب، یک خودروی مفهومی جذاب و هیجان‌انگیز به یک مدل ناامیدکننده در جاده تبدیل می‌شود. در این مقاله شما را با خودروهای کانسپتی آشنا می‌کنیم که انتظار بیشتری از نسخه تولیدی آن‌ها می‌رفت.

ب‌ام‌و 3.0 CSL Hommage

ب‌ام‌و در سال ۲۰۱۵ از نسخه هامیج 3.0 CSL رونمایی کرد. این ماشین، یادآور مدل 3.0 CSL متعلق به دهه ۷۰ میلادی است که به سبب داشتن باله‌های متعدد، با لقب بت‌موبیل نیز شناخته می‌شود. کانسپت هامیج با آن نمای جلوی کوسه‌ای و قوس چرخ‌های برجسته، نظر هر بیننده‌ای را به خود جلب می‌کرد. بااین‌حال زمانی که 3.0 CSL Hommage در سال ۲۰۲۲ به‌عنوان یک خودروی تولیدی در تیراژ محدود به عرضه درآمد، بیشتر شبیه به مدل M4 با قطعات فیبر کربنی بود. البته پیشرانه‌هامیج می‌توانست ۵۵۲ اسب بخار قدرت تولید کند و نیروی خود را به واسطه گیربکس دستی به چرخ‌ها انتقال دهد. همین موضوع تا حدی توانست رضایت خاطر مشتریان ناامیدشده را به دست آورد.

آلفا رومئو Brera

کانسپت بررا در سال ۲۰۰۲ به نمایش گذاشته شد. این ماشین مفهومی با درب‌های قیچی و امضای جورجتو جوجاروی معروف به معنای واقعی کلمه خیره‌کننده و شگفت‌انگیز بود. البته عمده جذابیت بررا به مجموعه مکانیکی ربط داشت که شامل موتور ۴.۲ لیتری ۸ سیلندر مازراتی ۳۹۵ اسب بخاری و سیستم رانندگی دیفرانسیل‌عقب می‌شد. حدود سه سال بعد، نسخه تولیدی بررا تقریباً با همان ظاهر شگفت‌انگیز مفهومی به تولید رسید، ولی بر اساس یک پلتفرم قدیمی و بسیار سنگین ساخته شده بود و پیشرانه‌های ضعیفی برای آن عرضه شده بودند. بررای ۲۰۰۵ در اکثر تریم‌ها از سیستم رانندگی دیفرانسیل‌جلو بهره می‌گرفت. این مشخصات منجر به تبدیل کانسپت بررا به یک ماشین تولیدی مأیوس‌کننده شدند.

تویوتا FT-1

ظاهر خودروی مفهومی FT-1 در سال ۲۰۱۴ باعث شد شایعات طولانی در مورد بازگشت سوپرا به اوج خود برسد. کانسپت FT-1 یک کوپه موتورجلوی دیفرانسیل‌عقب با پیشرانه‌ای نامشخص بود که ۴۷۳ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. در نهایت شایعات در سال ۲۰۱۹ به واقعیت تبدیل شدند و سوپرا پس از یک غیبت ۱۷ساله مجدداً پا به عرصه گذاشت. بااین‌وجود، استایل سوپرا جذابیت کمتری نسبت به FT-1 داشت و اگرچه GR Supra طبق انتظار همه یک کوپه دیفرانسیل‌عقب با پیشرانه ۶ سیلندر بود، ولی تقریباً تمام قطعات مکانیکی آن از ب‌ام‌و گرفته شده بود و این موضوع، سوپرا را از ماهیت اجداد خود دور کرد.

رنو Captur

کانسپت کپچر در سال ۲۰۱۱ بیشتر به‌منظور معرفی زبان طراحی جدید رنو به عرضه درآمد. کپچر یک‌نیمه کوپه دو درب با بدنه‌ای جمع‌وجور و تایرهای بزرگ بود که قوای محرکه خود را از پیشرانه دیزلی توئین توربوشارژ ۱۵۶ اسب بخاری دریافت می‌کرد. پس از گذشت دو سال نام کپچر روی یک خودروی تولیدی ظاهر شد، اما به‌غیراز لوگوی الماس، هیچ شباهتی میان خودروی مفهومی و کراس‌اوور کوچک رنو وجود نداشت. حتی بدنه دورنگ نیز نتوانست کپچر را به یک ماشین دوست‌داشتنی تبدیل کند.

فورد Iosis

در سال ۲۰۰۵ فورد از کانسپت ایوزس پرده برداشت تا زبان طراحی جدید خود، Kinetic Design را به نمایش بگذارد. ایوزِس یک سالون عضلانی با بدنه کشیده و درب‌های پروانه‌ای بود. درب‌های جلو به بخش جلو و درب‌های عقب به بخش عقب لولا شده و به سمت بالا باز می‌شدند، گویی غنچه‌ای در حال باز شدن است. دو سال بعد، ایوزس در قالب نسل سوم موندئو تولید شد؛ همان خودرویی که در فیلم کازینو رویال ایفای نقش کرد. موندئو در نوع خودش یک ماشین خوب و مقبول بود، ولی هرگز به آن جنبه جذاب فانتزی، یعنی درب‌های پروانه‌ای مجهز نشد و این موضوع، طرف‌داران فورد را ناامید کرد.

هوندا Urban EV

کانسپت Urban EV یکی از چندین طلوع کاذب جاه‌طلبی‌های هوندا در حوزه برقی‌سازی به‌حساب می‌آید که در سال ۲۰۱۷ رونمایی شد. این هاچبک جعبه‌ای با ظاهر ریترو، چرخ‌های بزرگ و چهره‌ای شبیه به یک ربات دوستانه داشت. البته نسخه تولیدی اوربان با نام Honda e روانه بازار شد که در مقایسه با سایر خودروهای الکتریکی کوچک موجود در بازار، از ظاهر زیبا و جذاب‌تری برخوردار بود، اما باز هم نتوانست انتظار طرف‌داران را برآورده کند. هوندای الکتریکی به سبب قابلیت پیمایش محدود و قیمت بالا مورد انتقاد قرار گرفت و تنها حدود سه سال روی خط تولید باقی ماند.

جیپ Renegade

جیپ مدت‌هاست از نام Renegade استفاده می‌کند. رنگید در ابتدا به‌عنوان نام یک تریم برای مدل‌های مختلف CJ و رانگلر به کار می‌رفت، ولی در سال ۲۰۰۸، روی یک خودروی مفهومی مستقل قرار گرفت. کانسپت جیپ، یک ماشین باگی دو درب بدون سقف جذاب با پیشرانه هیبریدی دیزلی غیرمعمولی بود که به‌محض رونمایی شوروشوق بسیاری را در قلب آفرود بازها به وجود آورد. رنگید در سال ۲۰۱۴ به تولید رسید، ولی آن ماشین هیجان‌انگیزی نبود که علاقه‌مندان حدود شش سال انتظار آن را می‌کشیدند. جیپ رنگید در کالبد یک کراس‌اوور کوچک وارد بازار شد و مبتنی بر مجموعه‌ای از قطعات فیات و آلفا رومئو بود. با تمام این اوصاف، ماشین آمریکایی هنوز هم روی خط تولید قرار دارد و در سال ۲۰۲۵ به فروش می‌رسد.

کیا Niro

تحول کیا نیرو از کانسپت به تولید، نمونه دیگری از سندروم رنو کپچر به شمار می‌آید. خودروی مفهومی نیرو در سال ۲۰۱۳ یک ماشین سرسخت ۴×۴ با عناصر طراحی جذاب و درب‌های پروانه‌ای سبک سوپر کارها بود که برای مدت‌ها بیننده را محو تماشای خود می‌کرد. چند سال بعد، نخستین مدل نیرو به شکل یک کراس‌اوور کوچک به تولید رسید که علی‌رغم ارزش فراوان، به‌هیچ‌وجه قابلیت بیراهه‌نوردی نداشت و همین موضوع، طرف‌داران خودرو را ناامید کرد.

میتسوبیشی CZ3 Tarmac

میتسوبیشی CZ3 Tarmac اگر در بازی گرن توریسمو ۴ وجود نداشت، تا کنون از خاطره‌ها رفته بود. ولی این ماشین می‌توانست تویوتا GR یاریس اوایل دهه ۲۰۰۰ باشد. کانسپت CZ3 تارمک در سال ۲۰۰۱ با موتور ۱.۵ لیتری توربوشارژ ۴ سیلندر رونمایی شد و سیستم چهارچرخ محرک خود را از لنسر اوولوشن ۷ گرفته بود. بااین‌حال هیچ‌یک از این مشخصات اهمیت نداشت، چون نسخه تولیدی CZ3 در نهایت با ظاهری قدیمی شبیه به کُلت دهه ۹۰ عرضه شد. میتسوبیشی CZ3 در نسخه Ralliart نیز در دسترس مشتریان ژاپنی قرار گرفت، ولی با پیشرانه ۱۵۰ اسب بخاری، رقیب چندان سرسختی برای ماشین‌های هم‌وطن خود به‌حساب نمی‌آمد.

فولکس‌واگن Up

در نگاه اول به نظر می‌رسد آپ کوچک‌جثه به‌خوبی توانسته از کانسپت سال ۲۰۰۷ به نسخه تولیدی سال ۲۰۱۱ تبدیل شود؛ با همان درب تخت شیشه‌ای عقب، چهره دوستانه و صمیمی و طراحی جالب پنجره‌ها. ولی نسخه تولیدی هاچبک آلمانی یک تفاوت مهم با نسخه مفهومی داشت. مشخصه‌ای که در این تبدیل حذف شد، مهندسی جذاب و شگفت‌انگیز کانسپت بود. نسخه تولیدی آپ یک ماشین شهری عالی به‌حساب می‌آمد، ولی ابتکار خاصی در بخش فنی آن به چشم نمی‌خورد. آپ، یک ماشین دیفرانسیل‌جلو بود که موتور سه سیلندر آن در زیر کاپوت قرار داشت. حال‌آنکه در کانسپت آپ، موتور در قسمت عقب جاسازی شده بود و یکی از نسخه‌های آن به نام XL1 از پیشرانه هیبریدی دیزلی دو سیلندر استفاده می‌کرد. همین موضوع باعث شد چشم‌انتظاران آپ از باطن خودرو مأیوس شوند و تنها به‌ظاهر شکیل و جذاب آن بسنده کنند.