معرفی خودروهای تولیدی که شبیه به سفینه‌های فضایی هستند

مقدمه

در صنعت خودرو جهان، مدل‌هایی تولید شده‌اند که شبیه به سفینه‌های فضایی هستند. در نگاه یک کودک، این ماشین‌ها در خط مقدم فناوری قرار دارند و می‌توانند هر کاری انجام دهند؛ حتی پرواز. اما واقعیت این است که تولیدکنندگان با درنظرگرفتن جنبه حساس و معقول طبیعت انسان، چنین مدل‌هایی را به وجود می‌آورند. آن‌ها هرازگاهی از چارچوب‌های خود خارج شده و طرحی جسورانه را به واقعیت تبدیل می‌کنند. نتیجه این خلاقیت به‌اندازه‌ای هیجان‌انگیز است که کودک درون همه ما بیدار می‌شود. در این مقاله به بررسی لیست خودروهای شبیه به سفینه فضایی می‌پردازیم.

مدل ۱۹۷۴ لامبورگینی Countach LP400

حدود ۵۰ سال است که لامبورگینی کونتاش به دلیل شباهت فراوان به سفینه‌های فضایی، ساختار گوه‌ای و کشیده و جزئیات خیره‌کننده، روی پوسترهای مختلف دیده می‌شود. فضای داخل با آن صندلی‌های شیب‌دار و داشبورد تیز، به‌اندازه نمای خارجی به شیوه تهاجمی طراحی شده است. در پشت صندلی راننده، یک موتور ۳.۹ لیتری ۱۲ سیلندر ۳۷۰ اسب بخاری قرار دارد و اگرچه مدل‌های بعدی با پیشرانه‌های بزرگ‌تر، باله و دریچه‌های هوا در سطوح مختلف عرضه شدند، ولی این LP400 بود که جهان را به معنای واقعی کلمه در بهت و شگفتی فروبرد. کونتاش با آن ظاهر سفینه مانندش به طور قانونی می‌تواند در خیابان‌ها حرکت کند و هنوز هم یک آیکون طراحی به‌حساب می‌آید. تنها ۱۵۱ دستگاه از این خودرو ساخته شده است.

مدل ۱۹۸۱ دلورین DMC-12

دلورین در سال ۱۹۸۱ یکی از فضایی‌ترین طراحی‌های خود را در مدل DMC-12 پیاده کرد. بدنه این ماشین از فولاد ضدزنگ ساخته شده و ظاهر آن بیننده را به یاد سفینه‌های فضایی می‌اندازد. بااین‌حال، مخلوق دلورین از جنبه‌های متعددی مورد انتقاد قرار گرفته است. پیشرانه ۶ سیلندر به‌کاررفته در این خودرو از شرکت پژو قرض گرفته شده که تنها ۱۳۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کند؛ بنابراین رانندگی با DMC-12 هیجان چندانی به وجود نمی‌آورد. بااین‌حال ظاهر ماشین بسیار متمایز و قابل‌تشخیص است. در حال حاضر دلورین به یک کلاسیک فرقه‌ای تبدیل شده که طرف‌داران خاص خود را در سراسر جهان دارد. البته اگر طراحی سفینه مانند در کار نبود، DMC-12 به یک پروژه شکست‌خورده منتهی می‌شد و خیلی سریع از خاطره‌ها می‌رفت.

مدل ۱۹۸۹ آتک زاگاتو Stelvio AZ1

یکی دیگر از خودروهای تولیدی که شبیه به سفینه‌های فضایی است، محصول مشترک نیسان ژاپنی و زاگاتوی ایتالیایی به‌حساب می‌آید. اکثر محصولات زاگاتو از طراحی فانتزی و آینده‌نگرانه برخوردار هستند، ولی در بین مدل‌های مختلف، دورگه AZ1 بیشترین شباهت را به سفینه‌های فضایی دارد. از کاپوت پله‌ای گرفته تا قوس تقریباً صاف چرخ‌ها و اسپویلر منحصربه‌فرد عقب، AZ1 با تمام وجود فریاد می‌زند که «من یک سفینه فضایی هستم». آتک زاگاتو استلویو AZ1 به پیشرانه ۳ لیتری توئین توربوشارژ ۶ سیلندر مجهز بوده که راندمان آن به ۲۸۰ اسب بخار می‌رسد.

مدل ۱۹۹۰ تویوتا Sera

خودروهای اسپرت و سوپر کارها معمولاً ظاهری جسورانه و چشمگیر دارند، درحالی‌که خودروهای کامپکت کوچک و اقتصادی از طراحی محتاطانه و گاهی کسل‌کننده برخوردار هستند. بااین‌وجود در اوایل دهه ۹۰، تویوتا کتاب قوانین را کنار گذاشت و باعرضه یک کوپه کوچک مجهز به سقف شیشه‌ای، درب‌های پروانه‌ای و موتور ۱.۵ لیتری ۴ سیلندر، هیجان شدیدی را در حوزه خودرو به وجود آورد. تویوتا سرا نه درگذشته و نه در حال حاضر به هیچ ماشین دیگری شباهت ندارد. سرا به‌خوبی ثابت می‌کند که می‌توان استایل سفینه‌های فضایی را در ماشین‌های تولیدی و روزمره ترکیب کرد. در اوایل دهه ۹۰ تویوتا حدود ۱۶ هزار دستگاه سرا را در بازار ژاپن به فروش رساند.

مدل ۱۹۹۶ وکتور M12

لقب برترین تولیدکننده سوپر کارها به لامبورگینی تعلق دارد. تمام محصولات این شرکت گویی از دفتر نقاشی به واقعیت آورده شده‌اند. بااین‌وجود، برخی خودروسازان کوچک وجود دارد که می‌توانند از منافع این غول ایتالیایی به نفع خود استفاده کنند و وکتور یکی از این برندها است. وکتور دو محصول استثنایی به نام‌های W8 و M12 را به تولید رسانده که عملکردی حیرت‌انگیز را به نمایش می‌گذارند. مدل قدیمی‌تر W8 به موتور توئین توربوشارژ و مدل جدیدتر M12 به پیشرانه ۱۲ سیلندر مجهز است که با ۴۹۲ اسب بخار قدرت در جاده جولان می‌دهد. سوپر کار وکتور با آن ظاهر تهاجمی و هیجان‌انگیز، به یک سفینه فضایی شباهت دارد که هر لحظه ممکن است زمین را به نابودی بکشد. با تیراژ تنها ۱۷ دستگاه، وکتور M12 در دسته کمیاب‌ترین خودروهای جهان قرار می‌گیرد.

مدل ۲۰۱۴ ب‌ام‌و i8

ب‌ام‌و معمولاً از چارچوب‌ها خارج نمی‌شود، اما اگر تصمیم بگیرد قواعد را بشکند، محصول بی‌نظیری را پدید می‌آورد. این واقعیت در مورد i8 ‌ صدق می‌کند. ب‌ام‌و i8 یک خودروی اسپرت پرابهت با طراحی آینده‌نگرانه است که با ظاهر کشیده روبه‌پایین، خطوط برجسته و رنگ‌بندی روشن و جسورانه، حتی در بین پرزرق‌وبرق‌ترین مدل‌ها نیز جلب‌توجه می‌کند. پیشرانه تعبیه‌شده در i8 نیز جلوتر از زمانه خود بود. در سال ۲۰۱۴، موتورهای هیبریدی کوچک تنها در ماشین‌های شهری کم‌قدرت به کار می‌رفتند. بااین‌وجود، پیشرانه ۱.۵ لیتری هیبریدی i8 می‌توانست ۳۶۹ اسب بخار قدرت تولید کند. گذشته از استایل برجسته و پیشرانه منحصربه‌فرد، ب‌ام‌و موفق شد بیش از ۲۰ هزار دستگاه i8 را به فروش برساند.

مدل ۲۰۱۵ فولکس‌واگن XL1

خودروهای شبیه به سفینه‌های فضایی یا به طرز وحشتناکی ناکارآمد هستند و پیشرانه‌های سوپر شارژ قدرتمندی را در خود جای‌داده‌اند، و یا برعکس. فولکس‌واگن XL1 با درب‌های گالوینگ در دسته دوم قرار می‌گیرد. این ماشین کوچک آلمانی قوای محرکه خود را از یک پیشرانه هیبریدی خفیف دریافت می‌کند که شامل موتور دیزلی ۰.۸ لیتری ۲ سیلندر و یک موتور الکتریکی کوچک می‌شود. این پیشرانه حدود ۶۹ اسب بخار قدرت تولید می‌کند. با این وجود قدرت پایین نقطه‌ضعف خودرو به حساب نمی‌آید، چون با مصرف سوخت بهینه جبران شده است. فولکس‌واگن XL1 آئرودینامیک فوق‌العاده‌ای داشته و می‌تواند صد کیلومتر مسافت را تنها با ۱ لیتر سوخت طی کند. این سفینه فضایی زمین نورد با حدود ۹۱۹ گالن سوخت دیزلی می‌تواند به سیاره خود یعنی ماه بازگردد!

۲۰۲۲ لوسید Air

ایجاد ظاهر فضایی برای خودروها در حال تبدیل به یک قاعده رایج است. به طور خاص اکثر ماشین‌های برقی به نحوی آینده‌نگرانه طراحی شده و جلوه‌ای همچون سفینه‌های فضایی را به نمایش می‌گذارند. دلیل این است که جنبه‌های مختلف مثل محدوده پیمایشی و بهره‌وری در خودروهای الکتریکی جای پیشرفت دارند و به همین خاطر تولیدکنندگان در تلاش هستند تا با به حداکثر رساندن آئرودینامیک، کاستی‌های احتمالی را جبران کنند، حتی اگر اندکی ابهام به طراحی نهایی اضافه شود. این واقعیت در مورد لوسید ایر صادق است. خودروی الکتریکی لوسید شبیه به یک سفینه فضایی است که گویی راه خود را در کره زمین گم کرده و با چهره‌ای عبوس به دنبال پرتالی برای بازگشت به جهان خود می‌گردد. تریم Sapphire با پیشرانه ۱۲۳۴ اسب بخاری، قوی‌ترین نسخه لوسید ایر به حساب می‌آید.

مدل ۲۰۲۲ مرسدس بنز EQS

یکی دیگر از خودروهای مدرنی که بیننده را به یاد سفینه‌های فضایی می‌اندازد، نسخه سدان مرسدس بنز EQS است. البته جذابیت فضایی در نسخه شاسی‌بلند نیز دیده می‌شود، ولی نه به اندازه مدل سدان. همانند لوسید ایر، EQS نیز با تمرکز روی آئرودینامیک ساخته شده و به واسطه بدنه صاف خود، هوا را به راحتی می‌شکافد. در داخل کابین، نمایشگر لمسی که سراسر داشبورد را فرا گرفته، سیستم نورپردازی جسورانه و پررنگ و گجت‌های متنوع، حس و حال نشستن در خودرویی را به وجود می‌آورند که گویی از آینده آماده است. گران‌ترین تریم EQS یعنی 580 4Matic از پیشرانه دو موتوره با ۵۱۶ اسب بار قدرت و ۸۵۵ نیوتن متر گشتاور استفاده می‌کند.

مدل ۲۰۲۳ تسلا Cybertruck

هیچ‌یک از خودروهای اخیر به اندازه سایبرتراک تسلا جنجال‌آفرین نبوده‌اند و جالب اینکه از زمان عرضه تا کنون، این جنجال‌ها فروکش نکرده‌اند. ایلان ماسک و همکارانش به وضوح قصد داشتند تا با معرفی سایبرتراک، سگمنت پیکاپ‌ها را تغییر دهند، چراکه هیچ‌یک پیکاپ‌های بازار کوچک‌ترین شباهتی به این خودروی آمریکایی ندارند. اول اینکه بدنه ماشین از جنس فولاد ضدزنگ است. این جنس بدنه تنها در دلورین معروف دیده شده بود. ثانیا، هیچ خط منحنی در بدنه به چشم نمی‌خورد. در هر صورت، به هیج وجه نمی‌توان انکار کرد که سایبرتراک شبیه به سفینه‌های فضایی است؛ گویی راهی پیدا کرده تا از سطح ماه وارد کره زمین شود و با ۸۴۵ اسب بخار قدرت، در خیابان‌های آمریکا سرک بکشد.