لیست زیباترین موتورسیکلت‌هایی که باعث انقلاب در طراحی شدند

مقدمه

هزاران طراحی منحصربه‌فرد در تاریخچه موتورسیکلت‌سازی یافت می‌شود، ولی تعداد نسبتاً کمی از آن‌ها صرف‌نظر از موفقیت در بازار و شهرت بخشی به نام تولیدکننده، تأثیر قابل‌توجهی روی صنعت موتورسیکلت گذاشته‌اند. بدون وجود این مدل‌ها، موتورسیکلت‌ها و موتورسواری بسیار متفاوت با آن چیزی بود که امروزه می‌شناسیم. در این مقاله شما را با لیست موتورسیکلت‌های آشنا می‌کنیم که علاوه بر ظاهر زیبا و منحصربه‌فرد، باعث انقلاب در صنعت شدند.

مدل ۱۹۶۵ هارلی دیویدسون Electra-Glide

لیست زیباترین و تأثیرگذارترین موتورسیکلت‌های انقلابی در تمام ادوار را با مدل ۱۹۶۵ الکترا گلاید هارلی دیویدسون آغاز می‌کنیم. هارلی دیویدسون پس از جنگ جهانی دوم فناوری‌های متعددی را در حوزه موتورسیکلت‌ها معرفی کرد؛ دوشاخ جلو هیدرولیکی در مدل ۱۹۴۹ هایدرا گلاید، تعلیق عقب در مدل ۱۹۵۸ دوگلاید، و استارت برقی در مدل ۱۹۶۵ الکترا گلاید. بااین‌وجود، الکترا گراید در سال ۱۹۶۹ به فیرینگ مناسب برای موتورسیکلت‌های تولید انبوه مجهز شد که امروزه با نام بال خفاشی یا همان بت‌وینگ (Batwing) شناخته می‌شود. بدین ترتیب، الکترا گلاید به نخستین موتورسیکلت تولید انبوه با تجهیزات مناسب برای سفرهای طولانی تبدیل شد. این فیرینگ روی دوشاخ قرار می‌گرفت و وزن زیادی را روی آن اعمال می‌کرد. بااین‌حال به‌اندازه‌ای محبوبیت داشت که حتی امروزه نیز به‌عنوان یک نماد در محصولات تورینگ هارلی دیویدسون مورداستفاده قرار می‌گیرد.

مدل ۱۹۶۹ هوندا CB750

می‌توان گفت مهم‌ترین موتورسیکلت در تاریخ حمل‌ونقل دوچرخ، هوندا CB750 است. این مدل به الگوی ساخت موتورسیکلت‌هایی تبدیل شد که در ۵۰ سال بعدی تسلط کامل روی حوزه پیدا کردند. هوندا CB750 با پیشرانه چهارسیلندر خطی معکوس و تجهیزات الکتریکی پیشرفته‌ای مثل استارت برقی و ترمز دیسکی روی چرخ جلو، چندین سال نوری جلوتر از موتورسیکلت‌های بریتانیایی معروف و مسلط در بازار آن زمان بود. از لحاظ ظاهر و استایل، CB750 تفاوت کمی با مدل‌های تریومف و نورتون داشت و همین موضوع باعث شد این موتورسیکلت به‌راحتی در بازار مورد پذیرش قرار گیرد. البته بد نیست بدانید که CB750 نخستین موتورسیکلتی نبود که با پیشرانه خطی معکوس روانه بازار شد. این لقب به موتورسیکلت ام‌وی آگوستا ۶۰۰ محصول سال ۱۹۶۶ تعلق دارد.

مدل ۱۹۷۱ دوکاتی 750GT

در طول دهه ۶۰ میلادی، دوکاتی از موتورهای تک‌سیلندر سبک‌وزن در محصولات خود استفاده می‌کند. اما با درک این موضوع که وزش باد تا چه حد روی عملکرد موتورسیکلت تأثیر می‌گذارد، تصمیم گرفت به سراغ پیشرانه‌های جدید و بزرگ‌تر برود. دوکاتی در طول تنها چهار ماه، یک پیشرانه فوق‌العاده را به وجود آورد که امروزه با نام V-Twin نود درجه شناخته می‌شود. تنها یک ماه پس از ساخت 90° V-Twin، دوکاتی مدل ۷۵۰ جی‌تی را ساخت و صنعت موتورسیکلت را با یک رودستر نیکد نیمه اسپرت آشنا کرد. عملکرد پیشرانه جدید به‌اندازه‌ای رضایت‌بخش بود که در مدل‌های اسپرت بعدی نیز به کار گرفته شد. معروف‌ترین موتورسیکلتی که با موتور V-Twin عرضه شده، مدل 750 Super Sport است. از آن زمان به بعد تاکنون، اکثر محصولات دوکاتی با همین پیشرانه روانه بازار می‌شوند و می‌توان گفت پیشرانه 90° V-Twin شناسنده محصولات این شرکت ایتالیایی است.

هوندا NR750

هوندا که با ظهور فناوری دو زمانه در اواخر دهه ۶۰ میلادی مخالفت داشت، اواخر آن دهه از مسابقات جایزه بزرگ انصراف داد. شرکت ژاپنی اواخر دهه ۷۰ تصمیم گرفت به گرند پری بازگردد، ولی با شرایط خودش که شامل پیشرانه چهارزمانه می‌شد. هرچند در آن زمان نیز اکثر تولیدکنندگان از موتورهای دو زمانه استفاده می‌کردند. برای رسیدن به قدرت پیشرانه‌های دو زمانه، هوندا می‌بایست تا جایی که ممکن است تعداد سیلندرها را افزایش دهد، ولی طبق قانون کلاس ۵۰۰ سی‌سی به چهار محفظه احتراق محدود می‌شد. به همین خاطر هوندا یک پیشرانه V8 ساخت و سیلندرها را به نحوی با یکدیگر جفت کرد که چهار محفظه احتراق بیضی‌شکل به وجود آید. البته این پیشرانه به نتیجه مطلوب نرسید، ولی در سال ۱۹۹۲ در یک موتورسیکلت جاده‌ای به نام NR750 قرار گرفت که توانست به‌سرعت موتور ۱۵۰۰۰ دور در دقیقه دست پیدا کند. علاوه بر این سرعت موتور باورنکردنی، هوندا NR750 شامل ویژگی‌های منحصربه‌فردی بود که باعث انقلاب در صنعت موتورسیکلت‌سازی شد. ماشین دوچرخ ژاپنی با بازوی شناور یک‌طرفه، مافلرهای اگزوز تعبیه‌شده زیر صندلی، چراغ‌های جلو دوقلوی باریک، داشبورد نیمه دیجیتالی، دوشاخ معکوس و بدنه فیبر کربنی به عرضه درآمد. جالب اینکه سیستم اگزوز این مدل از پیکربندی ۸۴۲۱۲ برخوردار بود که یک پیکربندی بسیار پیچیده در آن زمان و حتی حال حاضر به‌حساب می‌آید.

مدل ۱۹۹۲ هوندا CBR900RR FireBlade

خودروسازان ژاپنی برای سال‌ها به پیروی از شعار «قدرت بیشتر یعنی سرعت بیشتر» محصولات خود را تولید می‌کردند. این شعار تا حد زیادی کارساز بود، ولی در برخی مدل‌ها هندلینگ فدای این استراتژی می‌شد. سپس هوندا از CBR900RR فایربلید رونمایی کرد و همه چیز را به‌یک‌باره تغییر داد. پیشرانه ۸۹۳ سی‌سی چهارسیلندر ۱۲۲ اسب بخاری این ماشین دوچرخ حجم کمتر و قدرت بیشتری نسبت به موتورهای به‌کاررفته در محصولی همچون یاماها FZR1000 داشت. این مشخصات در کنار وزن پایین و ابعاد جمع‌وجور، هندلینگ فوق‌العاده و فرمان‌پذیری عالی را برای فایربلید به وجود آورد. البته CBR900RR فایربلید با ۲۰۵ کیلوگرم وزن، تنها ۱.۸ کیلوگرم سبک‌تر از مدل CBR600F2 بود، ولی بهبود هندلینگ آن به طور قابل‌توجهی توسط رانندگان حرفه‌ای احساس می‌شد. هوندا CBR900RR FireBlade یک موتورسیکلت انقلابی بود که به‌محض عرضه، باقی تولیدکنندگان به تقلید و الهام‌گیری از آن روی آوردند.

مدل ۱۹۹۴ دوکاتی ۹۱۶

علی‌رغم استفاده از برخی ویژگی‌های طراحی به‌کاررفته در هوندا NR750 از جمله بازوی شناور یک‌طرفه، مافلرهای اگزوز در پایین زین و چراغ‌های باریک دوقلو، دوکاتی ۹۱۶ به‌عنوان نسخه ارتقایافته از مدل‌های 850/888 به‌خوبی نشان داد که یک موتورسیکلت اسپرت چگونه می‌تواند ضمن جذاب بودن، سریع و از لحاظ دینامیکی فوق‌العاده باشد. دوکاتی ۹۱۶ به‌اندازه‌ای زیبا بود که پوستر آن برای نسل‌ها روی دیوار اتاق علاقه‌مندان به چشم می‌خورد. پیشرانه دو سیلندر این موتورسیکلت شاید از لحاظ قدرت به‌پای پیشرانه‌های چهارسیلندر ژاپنی نمی‌رسید، ولی گشتاور بیشتری داشت و رانندگی را آسان‌تر می‌کرد. محصول ایتالیایی همچنین از هندلینگ عالی و شاسی جمع و جوری برخوردار بود. این ویژگی‌ها باعث شد دوکاتی ۹۱۶ بتواند برنده مسابقات قهرمان سوپربایک جهان در سال‌های ۱۹۹۴، ۱۹۹۵، ۱۹۹۶ و ۱۹۹۸ باشد.

مدل ۲۰۰۱ تریومف Bonneville

تریومف T12 Bonneville شاید یک موتورسیکلت نمادین در سال ۱۹۵۹ در نظر گرفته شود، ولی مدل ۲۰۰۱ بونویل یک دستاورد بزرگ نه‌تنها برای شرکت انگلیسی، بلکه برای صنعت موتورسیکلت‌سازی به‌حساب می‌آید. بونویل نخستین مدل ریتروی تریومف بود که تنها نامی از گذشته شرکت را به دوش نمی‌کشید. تریومف مفهوم موتور دو سیلندر موازی را در بونویل احیا کرد، ولی این بار با شفت‌های بالانسر داخلی تا علاوه بر حذف لرزش‌ها، آن را با شاسی مجهز به کمک‌فنر دوقلو و طراحی ریترو مطابقت دهد. مدل جدید بونویل نه‌تنها به یکی از محبوب‌ترین مدل‌های تریومف تبدیل شد، بلکه جنبش جدیدی را به راه انداخت که ماحصل آن، اشتیاق تولیدکنندگان به ساخت موتورسیکلت‌های موفق با طراحی کلاسیک و قدیمی بود.