ده خودروی عضلانی افسانه‌ای که تسلط بی‌چون و چرای جنرال‌موتور در دهه ۷۰ را به اثبات می‌رسانند

مقدمه

جنرال موتورز باعرضه پونتیاک GTO در سال ۱۹۶۴، عصر طلایی ماسل‌کارهای آمریکایی را آغاز کرد. بعد از آن، بیوک 4-4-2، شورولت شول و اولدزموبیل گرن توریسمو وارد بازار شدند. با معرفی شورولت کامارو و پونتیاک فایربرد در سال ۱۹۶۷ رقابت مابین خودروهای عضلانی بالا گرفت. درست در همان زمان بود که جنرال موتورز با یک تصمیم عجیب، استفاده از موتورهای با حجم ۶.۵ لیتر به بالا را در خودروهای سطح متوسط منع کرد. درحالی‌که ماشین‌های موپار با موتورهای ۷ لیتری ۶ سیلندر همی در خیابان‌ها عصیانگری می‌کردند، ماسل‌کارهای GM علی‌رغم قدرت فراوان موتورهای خود حرفی برای گفتن نداشتند. با شروع سال ۱۹۷۰، جنرال‌موتور متوجه تصمیم اشتباه خود شد و محدودیت استفاده از موتورهای حجیم را برداشت. بدین ترتیب، اکثر ماشین‌های تولیدی سال ۱۹۶۸ به بعد به پیشرانه بزرگ‌تری مجهز شدند و با تولید قدرت بیشتر، بازار آمریکا را تحت تسلط خود درآوردند. ده خودروی عضلانی افسانه‌ای وجود دارند که تسلط بی‌چون و چرای جنرال موتورز در دهه ۷۰ را به اثبات می‌رسانند که در ادامه به بررسی آن‌ها می‌پردازیم.

مدل ۱۹۷۰ شورولت Monte Carlo SS

زمانی که بحث ماسل‌کارهای کلاسیک جنرال موتورز مطرح می‌شود، به‌ندرت نامی از شورولت مونت‌کارلو به گوش می‌رسد. ولی این محصول آمریکایی سایز متوسط دو درب با پیشرانه قدرتمند ۸ سیلندر، از همه جهت یک خودروی فوق‌العاده است. همانند پلیموث GTX که لقب «ماسل‌کار جنتلمن‌ها» را به دوش می‌کشد، مونت‌کارلو نیز جزو خودروهای عضلانی کلاسیک در نظر گرفته می‌شود. این خودرو در سال ۱۹۷۰ معرفی شد و به طور استاندارد به پیشرانه ۵.۷ لیتری ۸ سیلندر مجهز بود. نسخه SS به‌عنوان تریم های‌پرفرومنس، از پیشرانه ۷.۴ لیتری ۸ سیلندر LS6 استفاده می‌کرد که ۴۵۰ اسب بخار قدرت و ۶۷۸ نیوتن متر گشتاور داشت و سرعت خودرو را در عرض ۵.۳ ثانیه به صد کیلومتر بر ساعت می‌رساند. این هیولای تهاجمی جواز تردد در خیابان‌ها را داشت و ظاهر جذاب آن قلب هر بیننده‌ای را به تپش درمی‌آورد.

مدل ۱۹۷۰ شورولت El Camino SS

شاید عجیب به نظر برسد، ولی ال‌کامینو نسخه‌ای از شورولت شول معروف بوده که بستر حمل بار دارد. ال‌کامینو و شول بر اساس پلتفرم A-body ساخته شده‌اند و علی‌رغم ظاهر متفاوت، از سپر جلو تا ستون B این دو خودرو جلوه یکسانی را به نمایش می‌گذارد. درست مثل‌اینکه نیمه جلوی شول با نیمه عقب یک پیکاپ ترکیب شده است. باوجود تمام اختلاف‌نظرها، شورولت ال‌کامینو یک پیکاپ در نظر گرفته می‌شود و تریم SS آن با پیشرانه ۷.۴ لیتری ۸ سیلندر LS6 بدون شک یک ماسل‌کار به‌حساب می‌آید. ال‌کامینو اس‌اس با شتاب گیری صفر تا صد ۵.۸ ثانیه‌ای و حداکثر سرعت ۲۴۱ کیلومتر بر ساعت، به‌عنوان پرسرعت‌ترین و پرشتاب‌ترین خودروی کلاسیک جنرال موتورز در تمام ادوار شناخته می‌شود.

مدل ۱۹۷۰ شورولت Camaro SS

شورولت کامارو SS یکی دیگر از ده خودروی افسانه‌ای است که تسلط بی‌چون و چرای جنرال موتورز را در دهه ۷۰ به اثبات می‌رسانند. این ماشین برخلاف رقیب قدر خود، یعنی پونتیاک فایربرد Trans Am هرگز به پیشرانه ۷.۴ لیتری ۸ سیلندر مجهز نشد، ولی ذره‌ای از محبوبیت خود را از دست نداد. ناگفته نماند کامارو برای تصاحب قلب مشتریان خود نیازی به این پیشرانه بزرگ نداشت، چون در تریم Z/28 مجهز به پیشرانه ۵.۷ لیتری ۸ سیلندر، با ۳۵۰ اسب بخار قدرت در جاده جولان می‌داد. بسیاری افراد این ماشین را نسخه‌های پرفورمنس کامارو در نظر می‌گیرند، ولی واقعیت این است که کامارو SS با موتور ۶.۵ لیتری ۳۷۵ اسب بخاری خود، در جایگاه بالاتری نسبت به Z/28 قرار دارد. این ماشین در مدت‌زمان ۵.۷ ثانیه از حالت سکون به‌سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رسد و هیجان رانندگی با نهایت سرعت ۲۰۸ کیلومتر بر ساعت را به راننده انتقال می‌دهد.

مدل ۱۹۷۰ پونتیاک GTO

شاید تریم پرفورمنس Judge تمام توجهات را به سمت خود جلب کند، اما مدل معمولی GTO نیز دست‌کمی از این ماشین نداشت. پونتیاک به طور محافظه‌کارانه قدرت موتور ۷.۵ لیتری GTO را ۳۶۰ اسب بخار اعلام کرد تا به‌عنوان پاداش، نرخ بیمه کمتری شامل حال خریداران این هیولای جذاب شود. بااین‌وجود، جای شکی نیست که قدرت موتور GTO به بیش از ۴۰۰ اسب بخار می‌رسید. رکورد یک‌چهارم مایل ۱۳ ثانیه‌ای، دلیلی محکمه‌پسند برای اثبات این ادعا بوده که شتابی معادل با خودروهای مجهز به موتور ۴۲۵ اسب بخاری همی است. جی‌تی‌او شتاب صفر تا صد را در عرض ۵.۸ ثانیه مدیریت می‌کرد و می‌توانست به‌سرعت ۱۹۰ کیلومتر بر ثانیه برسد. اگرچه در واقعیت به‌جز چند برچسب جذاب، تفاوت چشمگیری بین GTO معمولی و تریم جاج نبود، ولی نسخه معمولی با ۳۳۷ دلار قیمت پایین‌تر به فروش می‌رسید و خریداران این ماشین از دو طرف سود می‌بردند.

مدل ۱۹۷۰ شورولت Nova SS

مایک بدلکار در فیلم «ضد مرگ» کوئنتین تارانتینو از نسل سوم شورولت نوا به عنوان یک اسلحه مرگبار استفاده کرد، و به راستی که نوا یک ماشین قاتل بود. شورولت در سال ۱۹۶۸ طراحی نوا را به یک ماشین عضلانی با چهره‌ای خشمگین تغییر داد و بدنه آن را حدود ۲۵ میلی‌متر کشیده‌تر کرد. برای هماهنگی با این ظاهر تهاجمی، نسخه SS به عنوان پکیج پرفورمنس بالا به عرضه درآمد. در سال ۱۹۶۹، نام Chevy II به طور کامل جای خود را به شورولت Chevy Nova داد و یک سال بعد، کلمه شوی نیز از نام خودرو حذف شد و تنها نوا باقی ماند. در سال ۱۹۷۰ همچنین موتور ۶.۴ لیتری ۸ سیلندر ۳۷۵ اسب بخاری جای خود را به موتور ۶.۶ لیتری داد. شورولت نوا SS با موتور ۶.۴ لیتری خود می‌توانست به حداکثر سرعت ۲۰۴ کیلومتر بر ساعت برسد و گشتاور ۴۱۵ نیوتن متری، شتاب صفر تا صد ۵.۹ ثانیه‌ای را برای خودرو به وجود می‌آورد. ترکیب سبک نسل سوم و آخرین نمونه‌ها از موتور ۶.۴ لیتری، مدل ۱۹۷۰ نوا SS را به یک خودروی کلکسیونی اصیل تبدیل کرده که با قیمت ۶ رقمی در حراج‌ها به فروش می‌رسد. این ماشین همچنین یکی از کلاسیک‌های جنرال موتورز است.

مدل ۱۹۷۰ شورولت Chevelle SS

نسل دوم شورولت شول یکی از آیکونیک‌ترین مدل ها از عصر طلایی ماسل‌کارهای آمریکایی به حساب می‌آید. نسخه پایه شوی SS از موتور ۶.۴ لیتری ۳۵۰ اسب بخاری استفاده می‌کرد، اما چندان مورد استقبال مشتریان قرار نگرفت. مدتی بعد، شرکت آمریکایی موتور ۷.۵ لیتری ۸ سیلندر LS6 را در پیکر شول جای داد تا این ماشین، به نهایت پرفورمنس در عصر کلاسیک ماسل‌کارهای جنرال موتورز دست یابد. پیشرانه جدید، ۴۵۰ اسب بخار قدرت و ۶۷۸ نیوتن متر گشتاور داشت و می‌توانست در مدت‌زمان کوتاه ۵.۳ ثانیه از حالت سکون به سرعت صد کیلومتر بر ساعت برسد. با این پرفورمنس، شول SS در نبردهای خیابانی به راحتی شانه موپارهای مجهز به موتور همی را به خاک می‌مالید. نبرد مابین خودروهای همی و LS6 کماکان ادامه دارد، ولی این بار در حراج‌ها و بر سر برتری عضلانی کلاسیک.

مدل ۱۹۷۰ پونتیاک Firebird Trans Am

یکی دیگر از ده خودروی عضلانی افسانه‌ای که تسلط بی‌چون و چرای جنرال‌موتور در دهه ۷۰ را به اثبات می‌رسانند، فایربرد پونتیاک است. مدل ۱۹۷۰ فایربرد Trans Am به پیشرانه افسانه‌ای ۶.۶ لیتری ۸ سیلندر Ram Air IV مجهز بود ۳۷۰ اسب بخار قدرت و ۶۰۳ نیوتن متر گشتاور داشت. به لطف این پیشرانه، پرنده آتشین پونتیاک توانست برای نخستین‌بار در عصر طلایی ماسل‌کارها، به رکورد ۱۳ ثانیه‌ای در آزمون یک‌چهارم مایل دست پیدا کند. پیشرانه رم ایر مارک ۴ در فایربرد ابتدا ۳۴۵ اسب بخار قدرت داشت، چراکه اتصال شیرگاز کاربراتور ثانویه مانع باز شدن کامل بشکه عقب می‌شد. البته این مشکل به‌راحتی قابل‌حل بود و پونتیاک با اعمال اصلاحی جزئی، قدرت پیشرانه را به ۳۷۰ اسب بخار رساند. با این قوا و با کمک‌گیربکس ۴سرعته دستی، شتاب گیری صفر تا صد فایربرد ترنس Am در عرض ۵.۹ ثانیه اتفاق می‌افتاد.

مدل ۱۹۷۰ بیوک GSX Stage 1

بیوک گرن اسپرت (Gran Sport) در سال ۱۹۶۵ روانه بازار شد و علی‌رغم توانمندی بالا، حدود ۵ سال در خفا باقی ماند. در سال ۱۹۷۰، این سکوت باعرضه نسخه اکسپریمنتال (eXperimental) شکست و به یک فریاد بلند تبدیل شد. گرن اسپرت اکسپریمنتال (GSX) ظاهری مبتنی بر اسکای‌لارک داشت و به لطف پیشرانه ۷.۴ لیتری ۸ سیلندر ۳۵۰ اسب بخاری، پرفورمنس فوق‌العاده‌ای را به ثبت می‌رساند. در نسخه Stage 1، قدرت پیشرانه حدود ۱۰ اسب بخار افزایش پیدا کرد و گشتاور آن به ۵۱۰ اسب بخار رسید. شتاب صفر تا صد ۵.۵ ثانیه‌ای و رکورد ۱۳.۳۸ ثانیه در آزمون یک‌چهارم مایل، ارمغان این پیشرانه برای GSX بود. این ماشین ممتاز در نسخه استاندارد نیز تمام تجهیزات ارائه‌شده توسط بیوک را داشت و در آن زمان باقیمت ۴۱۹۸ دلار (معادل ۳۴ هزار دلار امروزی) در دسترس مشتریان قرار گرفت. نسخه Stage 1 تنها در ۴۰۰ دستگاه ساخته شده و جزو ماشین‌های کلکسیونی محسوب می‌شود.

مدل ۱۹۷۰ اولدزموبیل 442 W-30

در طول ممنوعیت استفاده از موتورهای بزرگ جنرال موتورز، بسیاری از فروشندگان متوجه راه میانبری برای تعبیه پیشرانه ۸ سیلندر در ماسل‌کارهای سطح متوسط به‌صورت سفارشی شدند. ولی اولدزموبیل به سراغ راهکار دیگری رفت. این شرکت تصمیم گرفت با همکاری کمپانی Hurst، مدل‌های Hurst/Olds 442 را با پیشرانه ۴۴۵ (۷.۲ لیتری) روانه بازار کند. با حذف قانون ممنوعیت در سال ۱۹۷۰، دیگر نیازی به Hurst/Olds نبود، چراکه مدل ۴۲۲ با پیشرانه ۷.۲ لیتری ۸ سیلندر به طور قانونی می‌توانست از کارخانه خارج شود. درست مثل شوی ۴۵۴ و بیوک ۴۵۵، قدرت اولدزموبیل ۴۴۲ نیز کمتر از حد واقعی اعلام شده بود. به‌عنوان ماشینی که رکورد ۱۳ ثانیه را در آزمون یک‌چهارم مایل به ثبت می‌رساند، این ماشین حداقل ۴۰۰ اسب بخار قدرت داشت. اولدز ۴۴۲ در دو مدل متفاوت به عرضه درآمد، نسخه ۳۶۵ اسب بخاری پلین جین و نسخه ۳۷۰ اسب بخاری W-30. نسخه W-30 حدود ۳۶۹ دلار (معادل ۳۰۰۱ دلار امروزی) گران‌تر بود، ولی آیا ۵ اسب بخار قدرت بیشتر، ارزش این‌همه پول را داشت؟ البته که داشت، چراکه مدل ۱۹۷۰ اولدزموبیل 442 W-30 یکی از محبوب‌ترین ماسل‌کارهای کلاسیک جنرال موتورز به‌حساب می‌آید.

مدل ۱۹۷۰ پونتیاک GTO Judge Ram Air IV

یکی دیگر از ده خودروی عضلانی افسانه‌ای که تسلط بی‌چون و چرای جنرال‌موتور در دهه ۷۰ را به اثبات می‌رسانند، نسخه جاج GTO است. با اینکه در سال ۱۹۷۰ امکان استفاده از پیشرانه ۷.۵ لیتری در جی‌تی‌او و نسخه پرفورمنس بالای آن، یعنی جاج مهیا شد، اما پیشرانه ۶.۵ لیتری رم ایر مارک ۴ گزینه جذاب‌تری به‌حساب می‌آمد. نسخه ۷.۵ لیتری ۳۶۰ اسب بخار قدرت داشت، ولی رم ایر ۶.۵ لیتری قدرتی معادل ۳۷۰ اسب بخار را به خودرو می‌بخشید. تنها ۸۰۴ دستگاه جی‌تی‌او معمولی و ۳۹۷ دستگاه جی‌تی‌او جاج به پیشرانه رم ایر مارک ۴ مجهز شدند؛ بنابراین جاج رم ایر ۴ یکی از کمیاب‌ترین ماسل‌کارهای کلاسیک جنرال موتورز در نظر گرفته می‌شود. پونتیاک GTO با پیشرانه ۷.۵ لیتری رکورد ۱۳.۶ ثانیه را در آزمون یک‌چهارم مایل به نام خود ثبت کرد، درحالی‌که عملکرد جاج در این آزمون حدود ۱۰ ثانیه بود. جالب اینکه جی‌تی‌او جاج با پیشرانه ۷.۵ لیتری ۱۱۸ هزار دلار قیمت دارد، ولی نسخه مجهز به موتور رم ایر ۴ باقیمت نزدیک به ۱.۱ میلیون دلار به فروش رسیده است.