مقدمه
بعید به نظر می‌رسد در این دنیا شاهد عرضه یک خودروی تولیدی توسط هارلی دیویدسون باشیم. این شرکت آمریکایی از ابتدای قرن بیستم شروع به کارکرده، ولی هنوز ماشینی با برند انحصاری HD روانه بازار نشده است. بااین‌حال، خودروهای متعددی با پیشرانه موتورسیکلت و همین‌طور موتورسیکلت‌های متنوعی با پیشرانه خودرو وجود دارند که از جمله آن‌ها می‌توان به موتورسیکلت مدباکسر (Madboxer) مجهز به پیشرانه سوبارو WRX اشاره کرد. اما هیچ‌یک از ترکیب‌های موتور – ماشینی از لحاظ خلاقیت به‌پای مدل ۱۹۶۲ مزدا کارول نمی‌رسد. این کی‌کار ژاپنی به پیشرانه تری – گلاید هارلی دیویدسون مجهز بود و به محبوبیت فراوانی دست پیدا کرد.
مزدا کارول چیست؟
اگر جزو علاقه‌مندان به حوزه خودرو و به طور خاص، جزو طرف‌داران ماشین‌های ژاپنی باشید، بدون شک بارها نام مزدا کارول را شنیده‌اید. در غیر این صورت باید بدانید کارول (Carol) یکی از کی‌کارهای متعلق به برند مزدا است که از سال ۱۹۶۲ تا کنون روی خط تولید قرار دارد. جدیدترین نسخه این ماشین در سال ۲۰۲۱ و به‌عنوان نسل نهم به بازار آمد. کارول جدید بر اساس سوزوکی آلتو ساخته شده و ظاهر فریبنده و دوستانه آن به‌راحتی قلب هر بیننده‌ای را نرم می‌کند. الساندرو دی گرگوریو، طراحی مزدا کارول جدید را انجام داده است.
نسل نخست کارول به ماشین‌های اروپایی شباهت داشت و قابل‌مقایسه با خودروهایی همچون مینی کوپر و سیتروئن 2CV بود. مدل‌های اولیه کارول درواقع برداشت ژاپنی‌ها از یک ماشین شهری بریتانیایی به‌حساب می‌آمدند. صرف‌نظر از کاستی‌های متعدد، کارول حدود ۶۷ درصد سهم بازار را به خود اختصاص داده و تسلط بی‌چون‌وچرا روی سگمنت کی‌کارهای ژاپن داشت.
اگرچه کی‌کارها با جثه کوچک شناخته می‌شوند، ولی فضای داخلی مدل‌های اولیه کارول بیش از حد تنگ بود. این ماشین از پیشرانه ۳۵۸ سی‌سی چهارسیلندر استفاده می‌کرد که در آن، یکی از کوچک‌ترین موتورهای ۴ سیلندر به‌کاررفته در ماشین‌های تولید انبوه به‌حساب می‌آمد. نسل اول کارول حدود ۵۲۵ کیلوگرم وزن داشت و به‌اندازه‌ای سبک بود که پنج یا حتی چهار فرد بدنساز به‌راحتی می‌توانستند آن را از زمین بلند کنند، بدون اینکه قطره‌ای عرق بریزند!
مدل ۱۹۶۲ مزدا کارول ۳۶۰ از پیشرانه ۰.۳ لیتری چهارسیلندر استفاده می‌کرد. این موتور می‌توانست ۱۸ اسب بخار قدرت تولید کند و به واسطه گیربکس ۴سرعته، چرخ‌های عقب را به حرکت بیندازد.
اگرچه مزدا کارول R360 به‌عنوان نخستین مدل در اوایل سال ۱۹۶۲ روانه بازار شد، ولی مدل قدرتمندتری از آن به نام کارول ۶۰۰ در ماه نوامبر همان سال به عرضه درآمد. مدل جدیدتر به پیشرانه ۵۸۶ سی‌سی چهارسیلندر مجهز بود و در قالب یک سدان چهاردرب در دسترس مشتریان قرار گرفت. مدل ۶۰۰ اندکی کشیده‌تر از مد ۳۶۰ بود و سپرهای برجسته‌تر و بزرگ‌تری داشت، ولی کماکان کابین کوچک آن نقطه‌ضعف اصلی محسوب می‌شد. کارول ۶۰۰ پرفورمنس بهتری نسبت به مدل ۳۶۰ داشت و قوای پیشرانه آن به ۵۰ اسب بخار می‌رسید.
کاربرد پیشرانه موتورسیکلت آمریکایی در یک ماشین ژاپنی
مزدا کارول را می‌توان یک تلاش بین‌المللی در نظر گرفت؛ یک خودروی ژاپنی که با الهام از مدل‌های اروپایی طراحی شده، به پیشرانه آمریکایی هارلی دیویدسون مجهز بوده و در کِن فکتوری، کارگاه موتورسیکلت‌های سفارشی متعلق به کنجی ناگای در ژاپن ساخته شده است. مجله SuperFly Auto چند سال پیش به گفتگو با مالک کن فکتوری نشست تا در مورد کارول و روند توسعه این خودرو اطلاعات روشن و شفافی را به دست آورد.
طبق گزارش سوپرفلای اوتو، کارول در اصل ایده کنجی ناگای نبوده است. روزی یک مشتری به سراغ ناگای آمده و از وی می‌خواهد مزدا کارول را به یک خودروی مشکی رنگ با ظاهری دیوانه‌کننده تبدیل کند. در پاسخ به درخواست مشتری، ناگای یک بدنه عریض چهاردرب سفارشی را با گلگیرها و رینگ‌های بزرگ روی کارول قرار می‌دهد. شاید پیش خود فکر کنید که ساخت یک کیت بدنه مسئله چندان دشوار و جالب‌توجهی نیست. ولی نباید این واقعیت را فراموش کنید که ناگای، تخصص خاصی در حوزه خودرو نداشته و سفارشی‌سازی مزدا کارول، نقطه عطفی برای این مهندس موتورسیکلت به‌حساب می‌آید. تبدیل کارول به یک مدل پرفورمنس در کلام کار آسانی بود. به‌خاطر آورید که مدل اولیه کارول از پیشرانه ۱۸ اسب بخاری استفاده می‌کرد که کوچک‌ترین پیشرانه ۴ سیلندر ساخته شده در آن دوران بود. بعید به نظر می‌رسید که پیشرانه ۲.۵ لیتری توربوشارژ ۲۵۰ اسب بخاری مزدا ۳ در بستر موتور کارول جای گیرد و از سوی دیگر ناگای نمی‌خواست یک موتور کوچک را جایگزین پیشرانه کوچک فعلی کند.
در عوض ناگای به سراغ نزدیک نمونه به پیشرانه هات‌راد با وزن کمتر از ۱۰۰ کیلوگرم رفت، یعنی مدل ۲۰۰۸ پیشرانه ۱۶۰۰ سی‌سی ۲ سیلندر هارلی دیویدسون مجهز به دو میل‌لنگ. همان پیشرانه‌ای که در سه‌چرخه‌های هارلی دیویدسون یافت می‌شود. ناگفته نماند که ناگای و مشتری ویژه‌اش اشاره خاصی به خروجی موتور نکرده‌اند. بااین‌حال می‌توانست حدس زد قلب جدید کارول قدرتی مشابه با تری‌گلاید داشته است، چراکه مدل ۱۹۶۲ کارول تقریباً هم‌وزن با این موتورسیکلت بود. به عبارت بهتر، موتور ۱.۶ لیتری HD با تولید تقریباً ۹۳ اسب بخار قدرت، چرخ‌های ماشین ژاپنی را به حرکت درمی‌آورد.
به گفته ناگای، پیشرانه و جعبه‌دنده چهار‌سرعته به‌سختی در کنار یکدیگر قرار گرفتند و اگر خودرو تنها ۵ سانتیمتر کوچک‌تر بود، بدون شک از ادامه پروژه منصرف می‌شد. بااین‌حال سرانجام تلاش‌های این مهندس ژاپنی به نتیجه منحصربه‌فرد و ارزشمندی ختم شد. صدای خروجی از لوله‌اگزوز کارول مجهز به پیشرانه دو سیلندر هارلی دیویدسون، گوش‌نوازترین صدایی بود که از یک کی‌کار ژاپنی شنیده می‌شد. بعید به نظر می‌رسد به این زودی قادر به شنیدن صدایی این‌چنین جذاب و گوش‌نواز از یک خودروی کی باشید!
آیا هارلی دیویدسون خودرویی به نام خود دارد؟
هارلی دیویدسون به طور کامل از دنیای خودروهای سواری، پیکاپ‌ها و شاسی‌بلندها دور نیست. بااین‌حال نزدیک‌ترین ارتباط میان این شرکت و یک خودروی چهارچرخ را می‌توان در مدل‌هایی مثل نسخه ویژه فورد F-150 جستجو کرد.
البته در وبلاگ‌های مختلف و رسانه‌های اجتماعی یک دعای جالب دست‌به‌دست می‌شود. طبق اطاعات به‌دست‌آمده، هارلی دیویدسون در اوایل دهه ۹۰ مشغول ساخت چندین مدل آزمایشی بوده و نتیجه تلاش‌های این شرکت به تولید مدل C منتهی شده است که سرعتی حدود ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت داشت. اما ایده تولید مدل C توسط هارلی دیویدسون با چنین مشخصاتی که می‌توانست جزو پرسرعت‌ترین خودروهای جهان در آن دوره شود، فاقد مستندات کافی است و جالب‌تر اینکه هیچ تصویری از این خودرو در فضای آنلاین پیدا نمی‌شود. تا زمانی که شواهد محکم برای اثبات این موضوع وجود نداشته باشد، توصیف چنین ادعاهای بی‌سروتهی را می‌توان در یک کلمه ساده خلاصه کرد؛ احمقانه!
در واقعیت، شبیه‌ترین فعالیت هارلی دیویدسون به حوزه خودروهای تولیدی، ساخت محصولاتی است که دارای کلمه car در نام خود هستند. به‌عنوان‌مثال می‌توان به Ulticar اشاره کرد که در سال ۱۹۶۶ در قالب یک سه‌چرخه مخصوص زمین‌های گلف به عرضه درآمد. این سه‌چرخه عملکردی شبیه به یک وانت‌باری بسیار کوچک داشت و مدل‌های مختلف آن با محفظه حمل بار و کفی تخت قابل‌دسترس بودند. نمونه دیگر، محصولی متعلق به سال ۱۹۱۵ است که Forecar نام دارد. فورکار در اصل یک موتور سه‌چرخ با محفظه بزرگ در قسمت عقب بود که برای تحویل و جابه‌جایی بار مورد استفاده قرار می‌گرفت. یک موتورسیکلت سه‌چرخ دیگر به نام Servi-car در لیست محصولات هارلی دیویدسون به چشم می‌خورد که دارای کلمه car در نام خود است. این سه‌چرخه نیز وظیفه امدادرسانی کنار جاده‌ای به موتورسیکلت‌سواران را بر عهده داشت.
دیدگاهتان را بنویسید