جذاب ترین خودروی مفهومی فورد که هرگز روی خط تولید قرار نگرفت، متعلق به زمانی است که تولیدکنندگان در تلاش بودند تا تجربه خودروی مسابقه‌ای تک‌سرنشین را به خیابان‌ها منتقل کنند. مدل BAC MONO تا حدی موفق به انجام این کار شد، در حالی که پروژه‌ای مانند Caparo T1 هرگز به سرانجام نرسید.
خودروهای معروف‌تری مثل مک‌لارن F1 افسانه‌ای و فراری F50 به خوبی توانستند فناوری و تجربه فرمول ۱ را در کالبدی کاربردی‌تر ارائه دهند. گوردون موری، نابغه‌ی پشت مک‌لارن F1، حتی یک تجربه مسابقه‌ای مقرون به‌صرفه‌تر را در قالب خودروی Light Car Company Rocket خلق کرد.
در آن دوران، فورد نیز از قافله عقب نماند و ماشینی را به نمایش درآورد که اگرچه بر اساس یک ایندی‌کار و فناوری به‌کاررفته در ساخت خودروهای مسابقه‌ای ساخته شده بود، اما فضای کافی برای نشستن دو سرنشین و همین‌طور جایی برای نصب پلاک داشت. با نشانگرها و فضای داخلی چرمی، به نظر می‌رسید ماشین فورد آماده تولید است. اما نه تنها چنین اتفاقی رخ نداد، بلکه کانسپت خلاقانه فورد به تدریج به فراموشی سپرده شد. در این مقاله از ایستگاه، شما را با جذاب ترین خودروی مفهومی فورد آشنا می‌کنیم که هرگز روی خط تولید قرار نگرفت.
مدل Indigo جذاب ترین خودروی مفهومی فورد
در طول سال ۱۹۵۵، فورد عملکردی عالی در ایندی‌کار داشت. ماشین‌های مجهز به موتور کازورث پیروز مسابقات متعدد بودند و ژاک ویلنوو پشت فرمان کازورث XB توانست جایگاه نخست را در مسابقه ایندیاناپولیس ۵۰۰ به دست آورد. مسلما چنین موفقیتی به شدت مورد توجه دفتر مرکزی فورد قرار گرفت. در آن زمان، شرکت آمریکایی در تلاش بود تصویر خود را به عنوان یک برند جهانی بهبود بخشد و برای نیل به این هدف، اقدامات متعددی را انجام داد.
خرید سهام شرکت‌هایی همچون استون مارتین و مزدا، بخشی از استراتژی فورد برای تقویت چهره جهانی خود بود. کمپانی آمریکایی همچنین از ماشین‌هایی مثل GT90 (محصول سال ۱۹۵۵) برای نمایش فلسفه طراحی New Edge استفاده کرد که به تدریج به تولید خودروهای پرفروشی همچون هاچبک فوکوس (Focus) منجر شد.
اما فورد بیشتر می‌خواست. این شرکت به دنبال گل سرسبد برای نمایشگاه خودرو دیترویت ۱۹۹۶ بود. خودرویی که بتواند نام فورد را در سرتاسر جهان روی زبان‌ها بیندازد. جذاب ترین خودروی مفهومی فورد در حالی ساخته شد که تیم طراحان و مهندسان تنها ۶ ماه برای ساخت آن فرصت داشتند.
برآورد تمامی الزامات بدون شک کار آسانی نبود. با این وجود، شرکت آمریکایی قصد عقب‌نشینی نداشت. با تنها شش ماه فرصت، گروهی از طراحان مشغول کار روی خودرویی شدند که بعدها ایندیگو (با تلفظ مشابه Indy-Go) نام گرفت. رینارد موتوراسپرت وظیفه ساخت خودرو را بر عهده گرفت و سه مدل از آن را به تولید رساند؛ یک مدل برای روزنامه‌نگاران جهت سوار شدن و تست کردن، و دو خودروی دیگر که به‌جز بخش موتور، کامل بودند. زمانی که ایندیگو در نمایشگاه خودرو دیترویت سال ۱۹۹۶ به عرضه درآمد، جمعیت را شگفت‌زده کرد.
ترکیب استایل‌های مختلف در جذاب ترین خودروی مفهومی فورد
به عنوان جذاب ترین خودروی مفهومی فورد در تمام ادوار، ایندیگو به وضوح به خودروهای مسابقه‌ای چرخ‌باز ایندی اشاره می‌کرد و در عین حال، ترکیبی از سبک‌های اسپرت و فوق آینده‌نگرانه را نمایش می‌گذاشت. پیشرانه ۶ لیتری ۱۲ سیلندر به‌کاررفته در ایندیگو، حاصل جوش دادن دو موتور ۶ سیلندر فورد دوراتک بود که می‌توانست ۴۳۵ اسب بخار قدرت و ۵۴۹ نیوتن متر گشتاور تولید کند.
در آن زمان، مسئولان ارشد فورد به خبرنگاران اطلاع دادند که ایندیگو به احتمال زیاد با برنامه تیراژ محدود سالانه 200 الی 300 دستگاه وارد خط تولید خواهد شد. با این حال، پس از سال 1996 مدت‌ها طول کشید تا مجددا نام ایندیگو به گوش برسد.
نگاه دقیق‌تر به ایندیگو
تبدیل یک خودروی تک‌سرنشین به یک ماشین خیابانی کار آسانی نیست، اما ایندیگو به خوبی توانسته این رسالت را به انجام برساند. البته ایندیگو یک مدل تک‌سرنشین نیست، اما جاسازی کابین در نزدیکی چرخ‌های جلو، به خوبی نشان می‌دهد که این ماشین بر چه اساس ساخته شده است.
کابین با ترکیبی از چرم و نمای ساده از سبک مسابقه‌ای، به شیوه خوشایند و مطلوبی تزئین شده و دو سرنشین بالغ را درون خود جای می‌دهد. ایندیگو به وسیله سیستم قدرت فرمان الکتریکی هدایت می‌شود و از گیربکس شش سرعته ترنس‌اکسل ترتیبی رینارد استفاده می‌کند. این گیربکس انحصاری شامل سیستم تعویض دنده هیدرولیکی فوق‌العاده مدرن و پیشرفته‌ای می‌شود که دکمه‌های کنترلی آن روی غربیلک فرمان جاسازی شده‌اند.
اوج تکنولوژی در ساخت جذاب ترین خودروی مفهومی فورد
نهایت تکنولوژی دوران در جذاب ترین خودروی مفهومی فورد پیاده‌سازی شده است. برای شاسی خودرو از ساختار سلولی فیبر کربن – آلومینیومی استفاده شده و پنل‌های بدنه خارجی ترکیبی از فیبر کربن و فایبرگلاس هستند که با نومکس تقویت شده‌اند.
همان‌طور که قبلا گفته شد، ایندیگو از یک پیشرانه ۶ لیتری ۱۲ سیلندر ۴۸ سوپاپ استفاده می‌کند که راندمان آن به ۴۳۵ اسب بخار قدرت و ۵۴۹ نیوتن متر گشتاور می‌رسد. فورد این پیشرانه قدرتمند را با ترکیب دو پیشرانه ۳ لیتری ۶ سیلندر تاروس شو (Taurus SHO) ساخته و روی ماشین نصب کرده است. تعلیق ماشین شامل جناغ‌های موازی و شوک‌های کویل‌اور با عملکرد پوشراد می‌شود.
جذاب ترین خودروی مفهومی فورد در یک‌قدمی خط تولید
به لطف زحمات فورد، خودروی مفهومی ایندیگو دارای ویژگی‌های زیادی بود که نشان می‌داد برای تولید آماده است. گلگیرها به حدی محکم به چرخ‌ها چسبیده‌اند که با نگاه اول نمی‌توان متوجه وجود آن‌ها شد. در داخل باله جلو، که ظاهرا به رنگ سیاه‌رنگ باقی مانده تا شاید به عنوان نوعی سپر عمل کند، نوار چراغ‌ها و نشانگرها تعبیه شده است. چراغ‌های جلوی اصلی نیز در آینه‌های جانبی درب خودرو جاسازی شده‌اند تا زیبایی طراحی حفظ شود. در نمای عقب، چراغ‌ها حالت یکپارچه به خود گرفته‌اند و جلوه‌ای زیبا را به نمایش می‌گذارند.
جذاب ترین خودروی مفهومی فورد تنها یک مدل نمایشی نبود. ایندیگو وارد پیست مسابقات شد و عملکرد شگفت‌انگیزی را از خود نشان داد. با این حال، عدم تولید خودرو می‌تواند دلایل متعددی داشته باشد. اول اینکه فورد با رونمایی از ایندیگو موفق شد میزان توجه لازم را به دست آورد. دوما، ایندیگو قرار بود یک ماشین تیراژ محدود و خاص باشد و به همین خاطر انتظار نمی‌رفت سود چندانی نصیب فورد کند.
سومین دلیل عدم ورود ایندیگو به خط تولید می‌تواند به این موضوع ربط داشته باشد که فورد در سال ۲۰۰۲، کانسپت GT40 را به نمایش گذاشت. بدیهی است که شرکت آمریکایی تمرکز خود را روی تولید ابرخودروی موفق‌تری معطوف می‌سازد و ایندیگو را کنار می‌گذارد. مدل GT40 در حال حاضر یکی از افتخارات فورد به حساب می‌آید.
سرانجام خودروهای ایندیگو چه شد؟
در نهایت فورد سه دستگاه ایندیگو ساخت، اما فقط یکی از آن‌ها قابل رانندگی بود. هر سه دستگاه در نمایشگاه‌ها و رویدادهای خودرویی حاضر می‌شدند تا بازدیدکنندگان را تحت تأثیر قرار دهند. هرچند تنها یکی از آن‌ها برای نمایش قابلیت‌های خودرو و موتور ۱۲ سیلندر مورد استفاده قرار می‌گرفت.
پیشرانه به‌کاررفته در ایندیگو، پیش‌زمینه ساخت موتور ۱۲ سیلندر قدرتمندی شد که بعدها قوای محرکه ماشین‌های استون مارتین را تأمین می‌کرد. جک راش، مالک تیم ناسکار و تیونر فورد که قبلا روی کانسپت ایندیگو کار کرده بود، سرانجام مدل کاربردی خرید و در کلکسیون خصوصی خود قرار داد.
همان‌طور که گفته شد، جذاب ترین خودروی مفهومی فورد در سه دستگاه ساخته شد که یکی از آن‌ها کاربردی بوده و دو دستگاه دیگر جنبه نمایشی داشتند.
یکی از دو دستگاه غیرکاربردی ایندیگو با یک پیشرانه ۱۲ سیلندر ساختگی زیر کاپوت شفاف پلاستیکی، در حراج کریستیز با محدوده قیمت ۱۵ الی ۲۵ هزار دلار به عرضه درآمد. کریستیز با یک ایده خلاقانه، کانسپت جذاب فورد را به حراج گذاشت؛ ایندیگو به‌شدت برای دکور موزه، گاراژ، انبار یا کلکسیون خصوصی مناسب است. ولی بهترین و ایده‌آل‌ترین حالت، استفاده از ایندیگو به عنوان یک سکوی مشاهده راحت برای لذت بردن از مسابقات تلویزیونی است.» در نهایت، این خودرو با قیمت ۸۸۱۲۵ دلار به فروش رسید.
در سال ۲۰۱۹، ایندیگوی غیرکاربردی در بازار فیس‌بوک به نمایش درآمد. فروشنده جذاب ترین خودروی مفهومی فورد که هرگز رنگ تولید را به خود ندید، در دیترویت اقامت داشت و قیمت ۱۹۵ هزار دلار را برای آن تعیین کرده بود. با اینکه مشخص نیست فروشنده فیس‌بوکی توانست قیمت درخواستی را دریافت کند یا خیر، اما می‌توان سرنوشت ایندیگوی جذاب فورد را در عمارت میلیاردرها تجسم کرد.
دیدگاهتان را بنویسید