مقدمه
واحد خودروهای موتواسپرت، پرفورمنس و خاص رنو اگرچه نتوانسته به شهرت واحد M بامو یا واحد AMG مرسدسبنز برسد، ولی از زمان تأسیس تا کنون سازنده چند ماشین خیابانی افسانهای بوده است. این بخش که در سال ۱۹۷۶ با نام «رنو اسپرت تکنولوژی» تأسیس شد، بهجای آلپاین مسئولیت ساخت ماشینهای موتواسپرت را بر عهده گرفت. تمرکز اصلی واحد رنو اسپرت تکنولوژی روی تولید خودروهای فرمول ۱ بود. به لطف این واحد، برند فرانسوی در دهه ۱۹۹۰ توانست جایزه «سازندگان قهرمان فرمول ۱ جهان» را در شش سال متوالی به دست آورد. رنو اسپرت همچنین خودروهای ویژهای را برای رقابت در مسابقات رالی، آفرود و فرمول E ساخته است، اما این واحد ماشینهای جادهای با پرفورمنس بالایی را نیز در کارنامه کاری خود دارد که تبدیل به اسطوره شدهاند. در این مقاله به بررسی بهترین خودروهای جادهای رنو اسپرت در تمام ادوار میپردازیم.
رنو R5 Turbo
یکی از اولین و تأثیرگذارترین مدلهای جادهای ساخته شده توسط واحد رنو اسپرت تکنولوژی، R5 Turbo است. اگرچه این خودرو نام و حتی ظاهر مشترکی با رنو ۵ دارد، اما به واسطه استفاده از فناوری توربوشارژ و تغییرات مربوطه از مدل معمولی متمایز میشود. زمانی که توربو به رنو ۵ اضافه شد، پیشرانه چهارسیلندر تنفس طبیعی که بهصورت عرضی در جلو خودرو جاسازی شده بود و نیروی خود را به چرخهای جلو وارد میکرد، جای خود را به یک موتور توربوشارژ داد که به طور طولی در وسط ماشین تعبیهشده نیروی خود را به چرخهای عقب انتقال میداد. به بیان بهتر، واحد رنو اسپرت مدل ۵ را از یک ماشین موتورجلو دیفرانسیلجلو تنفس طبیعی به یک خودرو موتور وسط دیفرانسیلعقب توربوشارژ تبدیل کرد و نام آن را R5 Turbo گذاشت.
رنو R5 توربو در سال ۱۹۸۰ با کمک ماچلو گاندینی و مارک دشام از گروه برتون طراحی و ساخته شد تا بتواند تصدیق طراحی موتور وسط را برای WRC (مسابقات رالی جهان) بگیرد. اما در نهایت نتوانست درخشش خاصی در مسابقات WRC از خود نشان دهد. بااینحال، نسخه جادهای رنو R5 توربو با پیشرانه چهارسیلندر خطی توربوشارژ ۱۵۸ اسب بخاری به یکی از دیوانهکنندهترین هاتهچهای ساخته شده در تمام ادوار تبدیل شد. رنو اسپرت در طول چهار سال ۴۹۸۷ دستگاه R5 Turbo را تولید و روانه بازار کرد و بازماندههای این ماشین هماکنون بیش از ۱۰۰ هزار دلار قیمت دارند.
رنو اسپرت Spider
پس از توقف تولید R5 توربو، واحد رنو اسپرت تکنولوژی برای مدتی کوتاهدست از تولید خودروهای جادهای کشید. پس از آن در نیمه اول دهه ۱۹۹۰ پروژهای را باهدف تولید یک خودرو سواری آغاز کرد. حدود ۵ سال بعد، رنو اسپرت در نمایشگاه بینالمللی خودرو ژنو ۱۹۹۵ از ماشینی به نام Spider پرده برداشت و موجب تعجب و شگفتی همگان شد.
اسپایدر حاصل طراحی پاتریک لی کومنت بوده و بیشتر از اینکه شبیه به سایر محصولات رنو باشد، ظاهری ترکیبی از لوتوس و پورشه را به نمایش میگذاشت. رنو اسپرت اسپایدر بر پایه یک شاسی آلومینیومی سبکوزن سوار ساخته شده بود و نهتنها سقف نداشت، بلکه مشتری میتوانست نسخه فاقد شیشه جلو را خریداری کند. برخی امیدوار بودند که اسپایدر با سقف جمعشونده، خواه فلزی و خواه پارچهای نیز عرضه شود، ولی این انتظار هرگز برآورده نشد. رنو اسپرت اسپایدر فقط و فقط به شکل بدون سقف به تولید رسید. جالب اینکه به سبب استفاده از پنلهای پلاستیکی برای بدنه، اسپایدر تنها ۹۵۲ کیلوگرم وزن داشت. یک پیشرانه ۲ لیتری چهارسیلندر ۱۴۸ اسب بخاری نیز میان کابین و محور عقب جاسازی شده بود که چرخهای ماشین را به حرکت درمیآورد.
رنو اسپرت اسپایدر از سال ۱۹۹۶ تا ۱۹۹۹ روی خط تولید قرار داشت و در این مدت ۱۶۴۰ دستگاه از این خودروی جذاب به فروش رسید. اسپایدر همچنین در نسخه تروفی (Trophy) از قابلیتهای یک ماشین مسابقهای برخوردار شد و در مسابقات مختلف حضور پیدا کرد. جدای از تبدیل به یکی از حماسیترین مدلهای رنو اسپرت در تمام ادوار، اسپایدر نخستین خودرویی است که پس از مدتها توسط واحد موتواسپرت و از ابتدا طراحی و توسعه پیدا کرد و تحت برند Renault Sport به عرضه درآمد.
رنو اسپرت Clio V6
با اینکه اسپایدر یک محصول عالی از رنو اسپرت بود، اما زیر سایه سنگین R5 توربو که همانند یک الهه نزد علاقهمندان برند پرستیده میشد، نمیتوانست خودی نشان دهد. به همین خاطر، رنو اسپرت در سال ۱۹۹۹ یک جایگزین معنوی را برای اسپایدر معرفی کرد. این هیولای موتور وسط ۶ سیلندر که در ابتدا با الهام از MK II Clio ساخته شده بود، یک ماشین مسابقهای بهحساب میآمد که جایگزین نسخه تروفی اسپایدر شد. اما در سال ۲۰۰۱، رنو تصمیم گرفت نسخه خیابانی این خودرو را در دسترس مشتریان قرار دهد.
همانند نسخه مسابقهای، مدل جادهای نیز از نوع موتور وسط بود. پیشرانه ۶ سیلندر ۲۴ سوپاپ این خودرو به گروه PSA (پژو و سیتروئن) تعلیق داشت، ولی حداکثر قدرت آن به ۲۲۷ اسب بخار محدود شده بود. بااینوجود، این هاچبک چابک میتوانست در عرض ۶.۲ ثانیه از حالت سکون بهسرعت صد کیلومتر بر ساعت برسد و لذت سواری با حداکثر سرعت ۲۳۵ کیلومتر بر ساعت را به راننده انتقال دهد.
رنو اسپرت کلیو V6 از سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۵ در دوفاز به تولید رسید. مدلهای متعلق به سالهای ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۳ بر اساس Mk II Clio بودند، ولی مدلهای ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۵ بهصورت فیس لیفت و با ۸۰ اسب بخار قدرت بیشتر روانه بازار شدند. علیرغم وزن بیشتر، مدلهای فیس لیفت به دلیل بهبود راندمان موتور سرعت بیشتری نسبت به مدلهای قبلی داشتند.
رنو Megane RS R26.R
از سال ۲۰۰۴ به بعد، رنو اسپرت تولید نسخههای پرفورمنس نسل دوم هاچبک دو درب مگان را آغاز کرد و چهار سال بعد، چشمگیرترین این مدلها به عرضه درآمدند. یکی از آنها به نام مگان R26.R نام داشت. این هاتهچ جذاب بر اساس مگان 230 F1 Team R26 ساخته شده و بیشتر شبیه به یک ماشین مسابقهای بود، ولی جواز تردد در خیابانها را نیز داشت. همانند R26 اصلی، مگان R26.R نیز از یک موتور ۲ لیتری ۴ سیلندر توربوشارژ استفاده میکرد که قدرت آن به ۲۲۷ اسب بخار میرسید. شاسی این ماشین به نحوی بهروزرسانی شده بود که بتواند عملکرد بهتری در پیست داشته باشد.
در مگان RS R26.R تجهیزاتی مثل رادیوپخش، صندلی نیمکتی ردیف عقب، ایربگ پردهای، ایربگ سمت شاگردراننده و چراغهای مهشکن حذف، و امکاناتی همچون فنرهای محکمتر، رینگهای آلومینیومی جدید، اسپویلر عقب، کاپوت فیبر کربنی و صندلیهای باکت با کمربند ایمنی شش نقطهای اضافه شده بود. بااینوجود، این خودرو حدود ۱۲۳ کیلوگرم سبکتر مدل اصلی بود و هندلینگ بهتر و دقیقتری داشت.
بد نیست بدانید که مدل ۲۰۰۸ مگان R26.R تنها در ۴۵۰ دستگاه ساخته شد و یکی از آنها توانست رکورد ۸ دقیقه و ۱۷ ثانیه را در پیست معروف نوردشلایف نوربورگرینگ برای خود ثبت کند و از لحاظ سرعت، در جایگاهی بالاتر از پورشه ماکان S و هر خودرو تولیدی دیفرانسیلجلو دیگری قرار گیرد. اگرچه پس از این مدل، مگانهای فوقالعاده دیگری نیز روانه بازار شدند، اما در چشم هواداران این برند، R26.R حماسیترین خودرو دیفرانسیلجلو های پرفورمنس رنو در تمام ادوار است.
رنو Megan RS Trophy-R
مگان RS Trophy-R در سال ۲۰۱۴ معرفی شد، یعنی زمانی که رنو اسپرت تصمیم گرفت رکورد خودرو تولیدی دیفرانسیلجلو نوربورگرینگ را از سئات و لئون کوپرا ۲۸۰ آن پس بگیرد. تروفی -R بر اساس نسل سوم مگان ساخته شده و به موتور ۴ سیلندر توربوشارژ ۲۷۱ اسب بخاری مجهز بود. تجهیزات منحصربهفرد در این ماشین بهکاررفته که از جمله آنها میتوان به سیستم اگزوز تیتانیوم آکراپاییچ، فنرهای آلوارد و کمکفنرهای اوهلینس، رینگهای ۱۹ اینچی اسپیدلاین تورینی با لاستیکهای پایلوت اسپرت کاپ ۲ میشلین و صندلیهای باکت ریکارو اشاره کرد.
همانند R26.R، مگان Trophy-R نیز دستخوش تغییرات متعددی برای کاهش وزن شد. مهندسین رنو اسپرت با حذف صندلی نیمکتی از ردیف عقب، سیستم مولتی مدیا، تهویه و عایق ضد صدا، وزن خودرو را پایین آوردند تا آن را آماده ورود به پیست و گرفتن نتیجه مطلوب کنند. ترافی – آر توانست مسیر نوربورگرینگ را در ۷ دقیقه و ۵۴ ثانیه طی کند و رکورد خودرو تولیدی FWD را پس بگیرد.
این هاتهچ نیز تنها در ۵۰۰ دستگاه ساخته شد. البته به جز نوربورگرینگ، مگان RS تروفی R در رویدادهای بسیاری همچون Spa و Suzuka شرکت کرد و رکوردهای متعددی را از خود بهجای گذاشت. به همین خاطر، شایسته است نام این محصول بینظیر را در دسته حماسیترین و بهترین خودروهای جادهای ساخته شده توسط رنو اسپرت در تمام ادوار قرار دهیم.
دیدگاهتان را بنویسید